Mijn verhaal: Karin (Mama’s meisje) is na 3 zwangerschappen zelfverzekerder dan ooit!

Het gastartikel van vandaag komt van Karin, bij velen beter bekend als Mama’s meisje op haar blog en instagram. Fun fact: ik heb tijdens mijn studie voeding & diëtetiek bij haar in de klas gezeten! Karin vertelt hoe ze heeft geworsteld met haar zelfbeeld en hoe ze op dit moment zelfverzekerder is dan ooit. Ik heb haar artikel met ZO veel bewondering gelezen. Super inspirerend vind ik het…en ik denk heel herkenbaar voor velen van ons.

Nooit maatje 36

Waar zal ik beginnen? Laat ik teruggaan naar het moment waarop de ‘vormen’ begonnen te komen: tijdens mijn tienerjaren. Way back want inmiddels ben ik 33, maar als meisje van een jaar of 11 vond ik dat veranderende lijf helemaal niets. Ik was één van de eerste meiden uit de klas die heupen en borsten kreeg en was echt nog een kind, dus awkward! Toch leerde ik in de daaropvolgende jaren wel om mijn lijf te omarmen: mijn moeder heeft echt haar best gedaan om haar kinderen zelfvertrouwen mee te geven. We leerden dat wat we in de spiegel zagen helemaal oké was en dat heeft eraan bijgedragen dat ik me door mijn puberjaren heen eigenlijk best prima voelde over mezelf. Natuurlijk waren er enkele onzekerheden, maar dat was in mijn beleving allemaal op een gezond niveau. Ik was altijd al iets voller, had nooit maatje 36 maar dat accepteerde ik 99% van de tijd. Rond mijn 19^e kreeg ik een relatie en begon ik aan de opleiding Voeding & Diëtetiek, net als Marloes.

Fit beginnen aan een zwangerschap

In die tijd bestond mijn leven uit studeren en ging ik ook veel uit. Drankje hier, nachtelijk snackje daar: ik genoot ervan maar focuste me óók op mijn gezondheid. Vooral op het fit worden: ik ging twee tot drie keer per week naar de sportschool en voelde me daar goed bij. Ook wandelde ik veel met de hond en een aantal jaren later combineerde ik mijn sportschoolbezoekjes met een wekelijks rondje hardlopen. Samen met mijn vriend begonnen we aan de verbouwing van de woonboerderij waar we anderhalf jaar later in trokken. Iets wat ervoor zorgde dat het sporten minder regelmaat kende en uiteindelijk wegviel. We waren zó druk met het klussen in ons paleisje dat onze agenda’s overliepen. Toen we eenmaal samenwoonden, pakte ik het sporten weer op en al snel kwam onze kinderwens ter sprake. Ik besloot dat ik fit wilde beginnen aan een zwangerschap, pakte het hardlopen weer op en ging weer naar de sportschool. En toen daar eenmaal de positieve test was, nam ik mezelf voor om zo lang mogelijk door te blijven bewegen. Alles voor een soepele zwangerschap én een snel herstel. Liep dat even anders…

45 kilo aangekomen

Als er iets is dat ik van mijn eerste zwangerschap heb geleerd, dan is het wel dat je het niet 6 weken van tevoren op een briefje aanvraagt. Want hoe fit ik ook was aan de start van die negen maanden, zo ellendig voelde ik me na 39 weken zwangerschap. Eigenlijk liep zo’n beetje álles anders dan het scenario dat ik voor mezelf geschreven had. Ten eerste was daar na 9 weken de misselijkheid: ik voelde me zó beroerd dat ik amper van de bank af kwam. Gelukkig voelde ik me in het tweede trimester eerst weer wat beter en deed ik nog een poging tot wandelen, maar na 25 weken kwamen daar de bekkenklachten in beeld. Tel daarbij op dat het een warm voorjaar was én mijn hormonen een loopje met me namen en je snapt dat die fitte voornemens regelrecht de prullenbak in konden. Sterker nog: ik hield zoveel vocht vast, dat ik in die negen maanden 45 kilo ben aangekomen. Iets wat niemand had kunnen voorzien en wat mijn zelfbeeld absoluut geen goed heeft gedaan.

Schaamte voor mijn lijf

In eerste instantie werd het weggewuifd: iedere zwangere houdt weleens vocht vast en na 32 weken zul je vast niet meer zoveel groeien. Maar ik blééf groeien en hoewel ik in mijn eetpatroon niets veranderde, voelde ik me al snel een aangespoelde walvis. Ik liep mijn ‘verplichte’ bezoekjes aan de verloskundige en fysiotherapeut af, maar weigerde op een bepaald moment om nog boodschappen te doen of een andere openbare plek te bezoeken. Ik schaamde me zó ontzettend voor mijn zwangere lijf en kon de opmerkingen niet meer aan. ‘Zo, dat duurt niet lang meer hè?’ was voor mij alle reden om in tranen uit te barsten. Het duurde namelijk wél nog héél lang en wat óók heel lang duurde, was het herstel achteraf. Binnen twee weken na de bevalling was ik namelijk weer 30 kilo kwijt (vocht!), maar daardoor kreeg mijn lijf zo’n klap te verwerken dat ik helemaal in de kreukels lag qua bekken en rug. So far so good met m’n fitte voornemens. En dat zelfbeeld? Als ik in de spiegel keek, kon ik wel janken…

Afvallen na de zwangerschap

‘Balen’ was een understatement voor hoe ik me toen voelde, maar gelukkig had ik alle kennis in huis om er iets aan te doen! En dus begon ik 4 maanden na de zwangerschap met het aanpassen van mijn leefstijl: gezond eten, regelmatig bewegen en ga zo maar door. En met resultaat! Ik was nog maar 8 kilo verwijderd van mijn gewicht van vóór die eerste zwangerschap toen ik positieve test numero twee in handen had. Weer kwam ik flink aan, al was het ‘maar’ 22 kilo. Toch heb ik deze zwangerschap al heel anders ervaren: ik hield rekening met een flinke gewichtstoename, maar die bleef gelukkig uit. En na de zwangerschap zette ik de schouders er weer onder en viel weer flink af. Ik kreeg meer bewondering voor mijn lijf: het had mijn kindjes laten groeien en gedragen en daar was ik trots op. Toch trok ik me nog veel aan van de mening van anderen en voelde ik me nog niet helemaal relaxt in mijn velletje.

Love yourself!

Er waren drie zwangerschappen voor nodig om volmondig te kunnen zeggen: ik barst van het zelfvertrouwen. Na mijn eerste en tweede zou ik voor geen goud in badpak naar het strand durven… Nou, dat is nu wel anders! Ik heb er afgelopen zomer enorm van genoten. Mom body of niet: ik ga lekker naar het strand met m’n kids. In een badpak waarbij m’n tetten op m’n knieën hangen, maar I couldn’t care less. Het duurde, zoals je hebt gelezen, wel even voordat ik op dit punt kwam: ik wilde altijd eerst een bepaald streefgewicht halen of een bepaald beeld in de spiegel zien vóórdat ik in het openbaar in badpak zou gaan. Ondertussen wil ik er écht nog kilo’s af hebben en beter in conditie komen, maar dat heeft tijd nodig. Deze herinneringen met mijn meiden zou ik er in ieder geval niet om willen missen! En liefde voor je eigen lichaam plús werken aan mijn gezondheidsdoelen kunnen wat mij betreft prima naast elkaar bestaan. Ik wens het iedereen toe!

Groetjes, Karin

Herken jij dingen in het verhaal van Karin?