Verslag: Mijn eerste halve marathon!

Zondag 1 september om 7:00uur gaat mijn wekker. Met vlinders in mijn buik spring ik uit bed. 4 maanden lang heb ik naar deze dag toegewerkt. Ik ga mijn eerste halve marathon lopen! Mijn doel is om de 21,1km te lopen binnen 1 uur en 55 minuten. Dat betekent dat ik gemiddeld minimaal 11km/uur moet lopen. Ik weet oprecht niet of dat wel gaat lukken…

De voorbereiding

Zaterdagavond eet ik een flink bord spaghetti met kip, aubergine, courgette en gezeefde tomaten. Als avondsnack neem ik een banaan en cracottes met jam. Zo, alvast flink wat koolhydraten binnen. Ik tape mijn knie in en leg m’n kleding en spullen alvast klaar voor de volgende dag, dan kan ik niets vergeten!

De volgende ochtend stap ik dus om 7:00uur uit m’n bed. Ik trek mn loopkleding aan en doe daaroverheen een lange joggingbroek en een sportshirt met lange mouwen. Mijn sporthorloge doe ik alvast om Ik pak m’n tas in met:

• Hardloopschoenen
• Hardloopsokken
• Koptelefoon
• Energiegel
• Isotone sportdrank voor voor en tijdens de loop
• Extra haarelastiekjes
• Imodium (want m’n darmen spelen steevast op tijdens zulke lange afstanden)
• Extra sporttape
• 4 boterhammen met jam, die ik rond 8:15uur in de auto op eet.
• Vlogcamera en een extra batterij
• Telefoon
• Portemonnee

Om 7:45uur stappen Sven en ik in de auto. We halen Svens vader op, want die gaat mee om te supporten!

Rond 9:20uur zijn we in Medemblik, want daar is de Vooroeverloop die ik ga meedoen. Ik wandel op m’n slippertjes naar de tent om mijn startnummer op te halen. Nu is het even wachten en nog een paar keer naar de wc gaan van de spanning. Mijn lieve papa en mama komen ook aan om te kijken ♥!

De warming up

Om 10:10uur doe ik mijn hardloopschoenen aan, mijn joggingbroek uit en start ik mijn warming up. Ik loop ongeveer 10-15 minuten warm op een heel laag tempo en doe wat rekoefeningen, zowel statisch als dynamisch. Ik wil er vooral voor zorgen dat mijn lichaam warm is en mijn spieren goed ‘los’ zijn. Ik geef m’n lieve man nog 1x een dikke knuffel.

Here we go!

Om 10:35uur sta ik klaar in het startvak. Ik doe mijn muziek alvast aan. Nog een paar minuten wachten en dan tellen we met z’n allen af van tien tot nul. Vlinders gieren door m’n lichaam. Het gaat gebeuren! Ik start mijn sporthorloge en wandel de startlijn over (het tempo moet in zo’n groep altijd even op gang komen).

Kilometer 1

Ik probeer me niet gek te laten maken door de rest. Je eigen tempo lopen Marloes! Ik weet dat ik gemiddeld met een snelheid van 5:27min per kilometer moet lopen. Na 1 kilometer zegt de mevrouw in mijn koptelefoon (die komt vanuit m’n horloge ;)): Average speed 5:37min per kilometer. SHIT, dat moet sneller…denk ik heel even. Vervolgens bedenk ik me gelukkig dat ik wat oponthoud heb gehad rond de start. Laat ik nu maar eerst dit tempo aanhouden. Want het voelt goed. Later versnellen kan altijd nog.

Kilometer 2

Ik kom goed in mijn ritme. Het schiet een aantal keer door m’n hoofd hoe groot het stuk nog is dat nog moet gaan komen. Ik probeer m’n gedachten te verzetten, ik kan dit! De mevrouw zegt: Average speed 5:12min per kilometer. Wow, zie je wel…ik loop zelfs sneller dan gepland! Maar het voelt goed! Gewoon m’n hartslag in de gaten houden. Als die niet teveel stijgt dan is het ok.

Kilometer 3

Nadat de mevrouw me ook bij kilometer 3 goed nieuws geeft (5:14 per kilometer), stopt mijn muziek ermee. Great… Ik baal 1 seconde en besluit dat ik dan maar extra van de omgeving, de rest van de lopers en het publiek moet genieten!

Kilometer 4

Wow wat leuk, ik zie Sven en zijn vader al vrolijk staan te juichen! Ik had ze pas verwacht bij kilometer 7. Dit geeft me een extra kick, ik loop met een mega smile verder. De langzaamste lopers van de 10km run begin ik nu in te halen (die startten 5 minuten eerder), dat geeft goede moed!

Kilometer 7

De mevrouw brengt me elke keer weer goed nieuws. Mijn tempo ligt tussen 5:05 en 5:20 minuten per kilometer. M’n hartslag houd ik voorlopig onder de 160, wat top is! Net als ik me bedenk dat het wel érg lang duurt voordat ik bij het 6km punt kom, hoor ik in mijn oor dat ik al 7km heb gelopen. Valt dat even mee! Ik zie een fanfare staan. Normaal heb ik daar een hekel aan. Nu vind ik het super leuk! Ik krijg bovendien een natte spons, super fijn. En daar zijn paps en mams met motiverende woorden. Dat geeft me weer vleugels.

Kilometer 9

M’n hele cheerleaderteam (paps, mams, schoonpaps en Sven) op een bankje, heerlijk! Een paar meter verder zie ik onder de dijk waar ik loop een donkere man (Keniaan?) hardlopen (lees: sprinten!!). Wow, dat zal de koploper zijn….we zullen dus straks vast een keerpunt tegenkomen! Dat keerpunt bleek trouwens nog zo’n 6km(!!!) te duren. Die beste man liep zo ontzettend hard dat hij ongeveer 30 minuten voor ons liep. Echt bizar om met eigen ogen te zien hoe snel zo’n (sub)topatleet gaat.

Kilometer 10

De vrijwilligers staan halve bananen uit te delen. Lekker! Is m’n eerste reactie. Maar hoe zouden m’n darmen daar echter op reageren? Gewoon een klein hapje proberen dan maar. Het valt goed en verdeelt over de volgende 1-2km eet ik m’n banaan op. We moeten een andere dijk op en lopen door het gras. Wat is dat zwaar! Het gaat me echter beter af dan ik dacht. De jongens waar ik mee liep, heb ik tot mijn eigen verbazing ingehaald. Helemaal alleen ploeter ik de lange grasdijk over, langs het IJsselmeer, volledig open in de wind.

Kilometer 14

Het gaat nog steeds goed! M’n tempo blijft onveranderd, ondanks de zware stukken over de dijk. We komen weer langs het bananenpunt. Dankbaar neem ik nog een halve mee. Inmiddels loop ik vlak achter een andere dame, ik besluit een stukje haar tempo aan te houden. M’n hartslag ligt al een tijdje rond de 161-162.

Kilometer 15

Daar is m’n hele cheerleaderteam weer! I love them ♥ Wat hebben ze me er doorheen geschreeuwd! Vlak na dit punt moeten we dwars over grasvelden. Aiii, zo zwaar! Ik merk dat meerdere mensen het hier ontzettend moeilijk mee hebben. Ik probeer mezelf op te beuren met het feit dat mijn beenspieren super sterk zijn. Dat is nu zo in mijn voordeel! Ik haal de dame voor me in en pak weer mijn eigen tempo op. Ik haal mijn energiegel uit m’n kontzak. Ik kan nog wel even een boost gebruiken. Uiteindelijk gebruik ik maar de helft van mijn gel, verdeeld over een aantal teugen.

Kilometer 17

Daar is de fanfare weer. Als ik langs ze loop, neem ik weer een spons mee. Lekker koel! Ze beginnen ‘Rosanne’ van Nick en Simon te spelen. Ik glimlach, wat een vrolijk nummer is dat toch! Daar waren pap en mam trouwens ook weer :). Ik begin het nu toch wel écht zwaar te krijgen. Kom op, nu niet opgeven! Iets meer dan 20 minuten nog. You. Got. This.! Ik merk dat ik langzaam in mijn eigen wereld kom. Alles om me heen wordt vaag en de geluiden krijg ik minder mee. M’n hartslag stijgt richting 164. Veel hoger moet hij echt niet worden, want dan kom ik op mijn verzuringspunt en ik weet dat ik dat niet lang volhoud.

Kilometer 18

Het is nu echt vechten voor elke meter. Niet nadenken, gewoon telkens de ene voet voor de andere zetten. Mijn tempo zit nu standaard rond 5:18min per kilometer. Iets lager dus, maar nog steeds boven mijn doel! Tot m’n eigen verbazing, want ik heb het gevoel dat ik ongeveer stil sta. Bij ongelijke delen in de ondergrond merk ik dat mijn benen zwabberen. Goed blijven opletten! Het laatste wat je wilt is vallen en jezelf blesseren.

Kilometer 20

WAT?? Hoe kan de organisatie dit in vredesnaam bedacht hebben? Ik moet dwars door het meest ongelijke grasveld ever. REALLY? Eventjes ben ik oprecht geïrriteerd. Ik probeer m’n gedachtes om te draaien. Kom op, je bent er nu bijna.

Ik voel een steek opkomen. NEEEEEE, niet nu! Uit ervaring weet ik dat dit kan betekenen dat ik binnen een paar meter moet gaan wandelen. Dat zou ik echt rampzalig vinden! Ik verlaag mijn tempo en probeer bewuster mijn buikademhaling te gebruiken. Dolblij ben ik als ik merk dat het helpt. Nu gaat het me lukken!

Kilometer 21

Ik durf te wedden dat ze het laatste kilometerbordje VEEL te vroeg hebben geplaatst. Wat een eind is het nog! Weer moet ik door een grasveld. Mijn hardlooptechniek slaat nergens meer op, maar who cares. Ook moet ik nog een dijk op, maar bovenaan zie ik het 500 meter bordje staan. Dat geeft me vleugels! Nu staat er elke 100m een bordje. 500m, 400m, 300m…ik zie de mensen bij de finish juichen. Ik kan nog een klein beetje versnellen. Nog 100m, daar staat m’n schoonvader! Dan besef ik het…ik ben er! De grootste glimlach ever verschijnt op m’n gezicht en ik vlieg Sven in z’n armen. Daarna m’n moeder…en m’n vader…en m’n schoonvader die terug is komen lopen. Mijn tijd? 1:50:31!!! Whutt?? Dat kan ik helemaal niet! En toch heb ik het gedaan!

Sven wist me te vertellen dat ik de 6e vrouw was die binnen kwam, wow! Ergens maakt me dat trouwens niet eens zo veel uit. Vooral het feit dat ik mijn eigen doel DIK gehaald heb, dat maakt me blij.

Mijn gedachtes achteraf

Ik ben oprecht trots op mezelf. Wat was het een lastige weg hiernaartoe. Vooral toen ik mijn knieblessure kreeg, dacht ik oprecht niet dat ik het ging halen. Maar ik heb het gedaan! Ik vond het super tof om een keer meegemaakt te hebben. Wat heb ik genoten.

Toch denk ik op dit moment dat ik nooit meer een halve marathon (of verder) zal gaan lopen. Ik ben ontzettend tevreden met deze tijd, ik heb het sneller gedaan dan ik ooit had gedacht. Wil ik deze tijd verbeteren dan zal ik écht flink m’n best moeten doen.

Bovendien haal ik gewoon niet zo heel veel plezier uit het verder lopen dan 10km. Wat wél een heel groot winstpunt is van de afgelopen periode, is dat ik 10km hardlopen niet meer als vreselijke opgave zie. Het is nu ‘gewoon een lekker rondje’ geworden, hoe gek dat ook klinkt. Daarnaast denk (hoop) ik dat ik me minder laat afschrikken door regen en kou. Maar dat gaan we beleven in de komende periode!

Mijn (hardloop)trainingsdoelen van dit moment

De komende periode ga ik weer lekker de sportschool in, omdat ik daar heel veel zin in heb! Daarnaast wil ik af en toe blijven hardlopen, zodat ik zo af en toe een 5-10km wedstrijdloop mee kan pakken. Ik vind het namelijk wel een ontzettend toffe en motiverende sfeer! Het zal nooit mijn doel worden om te winnen, maar voor mezelf goede tijden lopen vind ik een mooie uitdaging.

Ik hoop dat je dit vreselijk uitgebreide verslag leuk vond om te lezen :).

Groetjes, Marloes

Zou jij ooit een halve marathon willen doen?