| 26 juli 2015

Kritiek geven op het lichaam van een ander…

Collage lichaam 1 Januari 2015 vs. juni 2015

Vandaag heb ik een discussie-artikel voor jullie, over een onderwerp dat me de laatste tijd steeds meer bezig houdt. Ik merk namelijk dat het steeds ‘normaler’ wordt om een mening te hebben over het lichaam van een ander. Iemand recht in zijn gezicht zeggen dat hij/zij te zwaar wordt, doen we niet. Maar we vinden er wel iets van als diegene dan een bikini of korte broek aan trekt. Daarnaast is het wel weer vrij normaal om iemand te zeggen dat hij/zij te dun of te afgetraind wordt.

Mijn eigen ervaring
Vorig jaar ben ik ongeveer 6kg aangekomen. Ik had een hectische tijd in mijn leven, ik sportte wat minder, dronk wat vaker alcohol dan normaal en vrijwel ieder weekend snoepte ik er lekker op los. Het was dan ook heel goed te verklaren dat ik aan kwam en op dat moment accepteerde ik het. Letterlijk niemand heeft er ooit een opmerking over gemaakt. Het moet mensen haast wel opgevallen zijn, 6kg is namelijk niet niks, zeker niet als je niet heel zwaar bent. Ik zeg trouwens niet dat ik dik werd, helemaal niet….maar ik kwam wel duidelijk aan.

Om je een idee te geven van het verschil, zie je op de afbeeldingen in dit artikel links mijn lichaam in januari/februari dit jaar. Rechts zie je recente foto’s. Mijn lichaam is iets strakker en slanker en je ziet mn spieren beter. Ik merkte trouwens dat ik rond januari ook automatisch veel meer wijde shirtjes droeg. Ik moest goed zoeken naar duidelijke foto’s :). 

Rond februari van dit jaar, besloot ik dat het genoeg was. Ik voelde me niet lekker, het sporten ging minder goed en ik was vaker moe en verkouden. Ik besloot weer gezonder te gaan leven, ging weer meer sporten en minder snoepen. Met als resultaat dat ik die 6kg weer kwijt ben. Bovendien ben ik nu sterker dan vorig jaar en is mijn vetpercentage lager dan ooit. Gek genoeg kreeg ik tijdens dit traject wél veel opmerkingen. Mensen vroeger of ik was afgevallen en merkten op dat ik er afgetrainder uit zag. Super lief natuurlijk, maar soms volgde ook een verontrustende opmerking dat ik nu echt moest stoppen en dat er niet meer af moest. Ik heb zelfs een paar keer gehoord dat ik te gespierd word.

Collage lichaam 2December 2014 vs. eind juni 2015

Ik weet dat deze opmerkingen lief zijn bedoeld en dat mensen bang zijn dat ik door sla, maar waarom kreeg ik die opmerkingen dan niet toen ik aan kwam? Ik ben het ermee eens dat gezond leven een obsessie kan worden, ik liet stagiaire Daniëlla er zelfs al eens een artikel over schrijven. Maar te zwaar worden is toch ook niet gezond!? Waarom zijn mensen op dat moment niet ongerust? Of zijn ze dat wel maar zeggen ze het niet?

Mijn hoofdvraag van dit artikel is dus: Waarom is het ok om rechtstreeks tegen iemand te zeggen dat hij/zij te dun of te afgetraind wordt, terwijl we dit bij te zware mensen alleen achter hun rug om doen, om ze niet te kwetsen? 

Wat doen we bij te zware mensen? 
Zoals ik al zei, vinden we het erg moeilijk om tegen iemand te zeggen dat hij/zij te zwaar wordt. Dit is natuurlijk ook een erg lastig onderwerp, het is namelijk vrijwel nooit zo dat iemand er bewust voor kiest om te zwaar te worden. Het is dus misschien wel goed om er niet direct een opmerking over te maken. Maar vrijwel iedereen doet dit wel als diegene het niet hoort. Een opmerking over een te zwaar persoon in bikini is zo gemaakt. Of als iemand met zwaar overgewicht bij de Mc Donalds aan het eten is. Ik probeer het niet te doen, omdat ik bij mijn cliënten kan zien hoe erg zij kunnen worstelen met dit probleem, maar soms is het zo verleidelijk om er toch even een opmerking over te maken tegen diegene waar je op dat moment mee samen bent.

Collage lichaam 3Februari 2015 vs. juni 2015

Ik vroeg laatst aan mijn vriend of hij er iets van zou zeggen als ik heel dik zou worden. Hij antwoordde dat hij dat wel zou doen. Op zo’n moment zou dat natuurlijk even hard aankomen, maar ik denk wel dat ik het uiteindelijk heel fijn zou vinden. Het kan net het zetje zijn om iets te gaan veranderen aan je leefstijl.

Hieronder plaats ik een video, die momenteel erg populair is op YouTube. Veel van jullie zullen hem misschien al kennen, maar voor een heel aantal zal hij nieuw zijn. Ik vind het super knap dat deze meid dit heeft gefilmd, het zette me echt aan het denken.

Mijn conclusie
Ik denk dat we heel voorzichtig moeten zijn in het maken van opmerkingen over het lichaam van een ander. Het doet er daarbij niet toe hoe dik/dun/gespierd of vet diegene is. Iedereen kan namelijk op zijn/haar eigen manier worstelen met zijn leefstijl. Als je bezorgd bent over iemand, is het naar mijn idee wel goed om er op een voorzichtige manier iets van te zeggen. Ik denk echter dat je dan héél goed moet benadrukken dat je het zegt uit liefde en bezorgdheid. Bovendien vind ik dat je dit alleen zou moeten doen bij mensen die heel dicht bij je staan, of als ze er gericht naar vragen. Als je diegene niet goed kent, kun je volgens mij beter je mond dicht houden en het aan een ander over laten.

Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaring op dit gebied. Heb jij wel eens commentaar gekregen op jouw lichaam? En wat vond je daarvan? En wanneer zou jij een opmerking naar iemand maken en op welk moment hou jij je stil?

Ik hoop dat dit artikel je aan het nadenken heeft gezet :).

Groetjes, Marloes

Krijg jij wel eens een opmerking over jouw lichaam? En doe je dit wel eens naar anderen?

17 reacties

  1. Goedemorgen,
    Je verhaal is heel herkenbaar. Een kleine 2 jaar geleden was ik echt aan de stevige kant. Ik wist het zelf maar kwam er niet af. Door een stressvolle periode ben ik in korte periode bijna 14 kilo afgevallen. Ik kreeg er veel opmerkingen over en kreeg altijd het ‘laatste stukje’.
    Nu het weer beter gaat kom ik weer aan en geeft iedereen aan goh je zit beter in de vel of niet? Maar ondertussen wil ik niet weer terug op weg naar mijn oorspronkelijke gewicht. Door klachten aan mijn darmen ben ik in je praktijk terecht gekomen. Top begeleiding! Met vallen en opstaan ga ik de goede kant op. Pijnloze darmen en een gezond gewicht
    Groetjes Agnes

  2. Goed artikel, zeg! Hier af en toe over nadenken kan helemaal geen kwaad.
    Een tijd geleden was ik 5 kg zwaarder dan nu (67.0kg). Daar kreeg ik toen van mijn ouders wel eens een opmerking over. Of ze begonnen te praten over sporten. Ik wist heel goed waar het aan lag, namelijk niet lekker in mijn vel zitten, met name werk-gerelateerd. En ik zag het zelf ook heus wel 🙂
    Ik vond het in elk geval niet prettig dat er iets over gezegd werd. Het heeft me totaal niet geholpen. Het voelde alsof ik af moest vallen voor een ander. En dat is echt een slechte motivator tot afvallen.
    En ja, het is fijn dat ik de kilo’s kwijt ben. Toch ben ik vooral blij dat ik weer op een andere manier in het leven sta en mijn passie en plezier terug heb in mijn werk.

    En toch….ook ik maak wel eens een opmerking over een ander, iemand die ik op straat zie of zo, zowel iemand die ik betitel als TE dun of TE dik. Dat is mijn norm en daarmee oordeel ik over een ander. Zeker niet goed, ik realiseer me heel goed dat een ander het daar lastig mee kan hebben. Dus dank voor de bewustwording….goed filmpje erbij ook, ik kende ‘m nog niet.

    Dus….wie ben ik om iets van een ander te vinden??

  3. Ik vind dit altijd zo’n lastig onderwerp.
    Aan de ene kant vind ik het belangrijk om eerlijk te zijn, dus ook over wanneer iemand (in mijn ogen) te dik of te dun is.
    Aan de andere kant is het helemaal niet mijn taak om daarover te oordelen. Ik ben zelf stevig gebouwd, maar ik ben gelukkig met mijn lichaam. Waarom moet ik dan gaan afvallen?
    Het zegt niks over de persoonlijkheid van die persoon als hij of zij te dik of te dun is.

      1. Dionne, je schrijft dat het belangrijk is om eerlijk te zijn. Dat ben ik met je eens als iemand aan je vraagt of hij/zij te dik of te dun is (en dan nog kun je het subtieler brengen dan veel mensen doen…).
        Maar je hoeft toch niet ongevraagd je eerlijke mening te zeggen? Dat is wat ik hier lees, Marloes kreeg ongevraagd opmerkingen over haar lichaam toen ze die kilo’s kwijt was. En dat vind ik persoonlijk niet nodig, en niet ok.
        Ook ik oordeel over anderen, ik betrap mezelf er ook vaak op dat ik denk ‘goh, die heeft een randje teveel’ of ‘wat een enge dunnen benen’. Maar dat is menselijk denk ik. Ik ga dat niet allemaal uitspreken.

  4. Haaj Marloes!

    Ik keek vandaag even op je website en wat een herkenbaar artikel! Na mijn zwangerschap 4 jaar terug was ik 30 kilo aangekomen. Dit heeft ook jaren geduurd om het hele gewicht eraf te krijgen. Vorig jaar veel aan het sporten geweest en de spieren kwamen terug. Daarna heb ik een break van een jaar ingelast en sinds kort weer heel actief met de Bootcamp. Omdat men gewicht nu weer op peil is en het vetpercentage duidelijk een stuk lager is, krijg ik bijna dagelijks de opmerking ‘Word je niet te dun’? ‘Je bent zo mager’? ‘Wat voor beroep doe je dat je zo dun bent’? ‘Pas je wel een beetje op nu’? Heel frustrerend! Terwijl men lijf behoorlijk afgetraind is en ik trots ben dat ik men spieren goed kan zien! Misschien heb je de foto’s al voorbij zien komen;) In men favo outfitje die ik van je gekregen heb! Ik snap best dat iedereen afgetraind niet altijd mooi vind, maar ieder zijn eigen mening toch;)
    Ik vind dat je er goed uit ziet meid! Denk dat het erom gaat waar je het het prettigste bij voelt qua lijf en dat straal je uiteindelijk uit. Fijne zondag meid!

    Groetjes, Daniëlla

    1. Hey girl!! Dank je wel voor je reactie :). Ik zag de foto’s inderdaad voorbij komen. Het gaat niet om wat anderen denken, maar om hoe JIJ je voelt! We zijn allemaal hoe dan ook prachtig. Xx

  5. Jaren was ik te licht in gewicht 52kg is erg weinig voor iemand van 1.72lang
    Ziekte van pfeiffer…daarna darm problemen
    Nu eindelijk 59kg …krijg ik te horen hoe dik ik ben …lachen ? daarvoor gezeur over anorexia…..
    Stel je zelf zo weinig voor dat je een ander moet afzeiken om zelf wat te lijken

  6. Wat een goed artikel! Zelf zal ik niet snel iets zeggen over iemands lichaam, of het nu tegen iemand anders of tegen de persoon zelf is. Doordat ik schijnbaar een abnormaal lichaam heb (ben 1.88m lang) krijg ik bijna dagelijks door vreemden en bekenden opmerkingen daarover te horen en weet ik hoe vervelend dat is. Wat betreft gewicht heb ik hetzelfde als jou gemerkt. Toen ik een aantal jaren geleden 15kg afviel (en daar enorm blij mee was) kreeg ik van meerdere mensen te horen dat ik wel moest oppassen dat ik niet meer gewicht zou verliezen omdat het er toch echt niet mooi uitziet. Ik merk echter dat veel mensen ook niet schromen om opmerkingen te maken als iemand wat forser is. Het verbaast me keer op keer hoe bot familie, vrienden en zelfs vage bekenden zijn tegen mijn vriend die de laatste jaren wat kilo’s is aangekomen. Ik word zelfs weleens op zijn gewicht aangesproken.
    Ik vind het onbegrijpelijk dat veel mensen het normaal vinden om mensen, zeker als die niet eens dichtbij hen staan, aan te spreken over hun lichaam of erover te praten. Ten eerste begrijp ik niet waarom mensen überhaupt zo nodig een mening moeten hebben over andermans lichamen. Ten tweede begrijp ik niet dat mensen het niet eens onfatsoenlijk vinden.

  7. Ik zou niet zo snel ‘kritiek’ op iemand anders zijn lichaam geven. Ik weet hoe vervelend het is als dit wel gebeurt. Natuurlijk zou ik het wel aangeven wanneer iemand in mijn persoonlijke omgeving erg veel aankomt en/of een stuk ongezonder gaat eten/leven. Hier zou ik me dan namelijk zorgen over maken en ik vind dat je die zorgen wel moet kunnen bespreken. Dit moet dan natuurlijk wel in een goed gesprek gebeuren en niet in een stomme opmerking!

  8. Ik betrap mezelf er ook regelmatig op dat ik wel eens roddel over hoe iemand eruit ziet, wat ik eigenlijk niet zou moeten doen, want ik heb zelf ook het nodige commentaar op mijn lichaam gehad. Ik ben altijd al heel dun geweest en aankomen is heel lastig, voor m’n gevoel zit ik dan een hele dag door te eten. Maar ik zou nooit recht in iemands gezicht een opmerking maken over zijn/haar gewicht, ook niet bij familie.. als iemand 5 kg aankomt of afvalt, dat heeft iedereen wel eens en om daar nou al een opmerking over te gaan maken. Als het nou 15 kg wordt en ik ga me zorgen maken, dan zou ik er misschien over praten met naaste familie, maar absoluut niet met kennissen of mensen die ik amper ken, dat vind ik asociaal. Dat moet iemand in zijn/haar familie maar aangeven als zij dat nodig vinden.

  9. Ik ben het helemaal met je eens. Vroeger voor mijn 28e (toen werd ik moeder) was ik altijd te dun. Ik vond het zelf verschrikkelijk en heb dan ook van alles geprobeerd om er een gram bij te krijgen. Hele ongezonde dingen overigens zoals slagroom drinken, naast de gewone maaltijden als extra nog eens 3 x pap eten enz… Dit alles tevergeefs overigens. Vooral mijn benen vond ik te dun, deze verstopte ik dan ook altijd onder lange wijde broeken. Op een gegeven moment besloot ik mij niet langer te verstoppen en begon toch korte broeken te dragen. Opmerkingen als “Je hebt toch geen anorexia hè?” of “goh, jij moet echt eens een beetje gaan eten, want je bent zó dun” deden toen geen goed aan dat aspect van zelfacceptatie, kan ik je zeggen.

    Nu, heb ik nog steeds dunne benen en draag ik nog steeds heel veel dingen niet die ik wel leuk zou vinden. Ik woog altijd 59 kilo bij een lengte van 1.78m. Nu schommel ik al jaren tussen de 67 en 70 kilo. Dat is goed, zou je denken, maar het probleem bij mij is altijd dat ik dan vetreserves krijg rond mijn buik en bovenarmen. Mijn benen vind ik dan beter, maar de rest minder. Als ik dan weer wat afval wordt mijn buik weer wat minder, maar worden ook mijn benen weer veel te dun. Het is dus nooit goed eigenlijk.

    Maar ik zit dan zeker niet te wachten op commentaar over mijn benen van andere mensen over iets wat ik zelf wel weet. Denken die mensen soms dat je zelf geen spiegel hebt thuis?

    Groetjes Margie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Elke dag bruisen van de energie en met liefde in de spiegel kijken.

@INSTAGRAM Join on the gram