Ik was laatst heel open op instagram over het feit dat ik af en toe echt wel momentjes heb dat ik aan mijn zwangere lichaam en zwanger zijn moet wennen. MAN wat leverde die post een ongelofelijke hoeveelheid reacties op. Zowel eronder als in mijn DM, kreeg ik veel lieve berichtjes van vrouwen die het herkende en heel blij waren dat ik erover sprak. Daarom vond ik het belangrijk er ook eens een wat uitgebreider artikel over te schrijven: onzeker zijn tijdens de zwangerschap.
Zwanger ♥
Ik ben 19 weken zwanger. Wat zijn mijn man Sven en ik daar ontzettend gelukkig mee. Na een jaar proberen en een gecompliceerde miskraam, heb ik een gezond kindje in mijn buik. Wat voel ik me gezegend dat dit ons gegund is. Ik wil benadrukken dat dit absoluut het belangrijkste gevoel is dat constant door me heen gaat. Blijheid, nu al trots op ons kleine meisje, dankbaarheid voor Sven en het feit dat het gelukt is en gewoon puur geluk.
Het is toch prachtig wat je lichaam kan!
Het menselijk lichaam is ontzettend bijzonder. Dat vond ik altijd al, maar nu wordt dat nog eens extra bevestigd. Mijne maakt gewoon een klein mensje! Ik voel haar al bewegen, alles zit erop en eraan. Daarnaast geeft mijn lichaam aan wanneer ik rust moet nemen en welke bewegingen eigenlijk een beetje te gek worden. Mijn darmen hebben automatisch hun weg omhoog gevonden om plaats te maken voor mijn baarmoeder, mijn borsten zijn voor mijn gevoel ruim twee keer zo groot als voor de zwangerschap en m’n hormonen zorgen ervoor dat ik alles in ons huis op en top geregeld wil hebben voor de kleine.
Wat ontzettend bijzonder om dit te mogen meemaken.
Veranderingen…
Toch zijn al die veranderen ook ZO ontzettend wennen. Ik kan niet meer de sporten doen die ik altijd zo leuk vond. Langer dan een paar minuten hardlopen voelt niet prettig, met mijn groepslessen moet ik gas terug nemen en als ik een trap oploop sta ik te hijgen als een oud paard. Ik denk dat ik ongeveer 10% van de kleding in mijn kast nog pas, de rest niet meer. De mooie jurken die ik speciaal voor in de zwangerschap had gekocht zijn nog een beetje fris omdat het zonnetje niet meewerkt de afgelopen tijd. Ik ben op de gekste momenten ineens DOODmoe of juist ontzettend bezorgd of verdrietig en ik herken de vrouw op de foto’s die Sven van me neemt soms nauwelijks.
Kortom, wat een veranderingen in een paar weken! Als controlfreak overdondert het me soms compleet. Doe ik het allemaal wel goed? Gaat het wel goed met mijn kindje? Ben ik niet een te grote zeur? Of push ik mezelf juist te veel? Kom ik te snel aan? Of groeit mijn kindje juist niet snel genoeg? Er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat er een onzekere gedachte voorbij komt.
Gelukkig kan ik er goed met Sven en met mijn vriendinnen over praten en kan ik het voor mezelf best goed relativeren. Ik probeer rust te nemen als het me eventjes te veel wordt en bedenk me dan dat de kans dat het mis gaat nu ZO ontzettend klein is, dat het niet nodig is om me daar druk over te maken. Ik ga iets doen wat ik leuk vind of wat me ontspant…en een paar minuten later gaat het vaak wel weer!
Wat je voelt is ok!
Wat je ook voelt, hoe onrealistisch het misschien ook is, het is ok! Ook dat hoort erbij. Zeker als je voor het eerst zwanger bent, is alles compleet nieuw voor je. Logisch toch dat je onwijs moet wennen, niet altijd weet of je het ‘goed doet’ en daar regelmatig onzeker over bent. Daarnaast helpen die gierende hormonen je natuurlijk ook niet echt in het logisch nadenken ;).
Wat ik je vooral wil meegeven is: durf erover te praten! Anderen kunnen je helpen je gevoel te relativeren. Neem jezelf daarnaast niets kwalijk. Dat jij soms niet weet wat je met je groeiende buik aan moet, betekent niet dat je ondankbaar bent over je kindje. En dat je soms baalt dat je voor je gevoel niet meer kunt sporten, is alleen maar logisch omdat je moet wennen aan je nieuwe patroon.
Weet dat er ONTZETTEND veel vrouwen zijn die hetzelfde voelen als jij. Welke onzekerheid je ook hebt, het is helemaal ok. Probeer echter wel te blijven relativeren. Even balen is niet erg, maar probeer daarna weer te denken aan het wonder in je buik! Is dat niet wat het allerbelangrijkst is!? ♥
Ik hoop dat je iets gehad hebt aan mijn woorden.
Groetjes, Marloes
Herken jij dingen uit dit artikel? Hoe ervaarde jij dat?
Een heel mooi en lief bericht ❤️
Voor mijzelf, en misschien nog wel voor meer vrouwen, is het soms nog wat heftiger. Tijdens en na de zwangerschap van mijn dochter heb ik gemerkt dat de hormonen me mentaal erg in de war maken. Het gaat richting een prenatale en postnatale depressie. Dat is iets dat ik niet zo van mezelf ken. Helaas zijn de schommelingen in hormonen zo sterk, dat ik mentaal veel minder aan kan.
De vorige keer heb ik samen met m’n man ook een paar bezoekjes aan de huisarts gebracht, na de bevalling. Gelukkig was dat voldoende om er daarna, met hulp van mijn man, weer bovenop te komen
Deze zwangerschap weten we allebei wat er komt. We kunnen alle lastige momenten beter plaatsen. Het is daarom makkelijker en iets minder heftig tot nu toe. Vorige keer vocht ik daartegen. Deze keer voer ik geen gevecht. Dit hoort bij mij. En dat is zwaar maar ook okee. En ik word ook weer mezelf. Na de bevalling ben ik er nog lang niet. Dat weet ik nu. Ik weet dat de maanden van borstvoeding geven wellicht weer zo heftig zijn. Daar hou ik nu al rekening mee. En na de borstvoeding gun ik mezelf nog een paar maanden om helemaal te herstellen en mezelf te worden.
Het maakt me niet minder dankbaar. Na 2 miskramen zeker niet. We houden nu al van ons kleintje. Zo gewenst 💞.
Het hele lichamelijke stukje, dat ik er anders uit zie, vind ik niet erg. Dat herken ik helemaal niet. Wellicht omdat het anders stuk, het mentale, bij mij zo’n grote plaats inneemt.
Voor iedereen die zwanger is….we hebben onze eigen struikelblokken. En een roze wolk is er niet voor iedereen. De mijne is er soms….en komt pas echt over een paar maanden. Dat is helemaal okee.
Lieve Marloes, dankjewel voor je post. Ik hoop dat anderen steun kunnen voelen. Het is mooi om over dit soort zaken te praten. Geniet van alle momenten dat het lukt om te genieten !! ❤️
Dank je wel voor het delen lieve Vera! Ik denk dat het voor heel veel vrouwen ontzettend waardevol om herkinning te vinden. Zo belangrijk dat we ook over zulke gevoelens kunnen praten! ❤
Je zorgen maken over je kindje betekent niets anders dan dat je nu al onwijs veel van haar houdt. Hoe wondermooi is dat.
Het krijgen van een kind – van het begin van de zwangerschap tot, tja, tot nog heel lang na de geboorte – is voor een vrouw een aardverschuiving. Geloof me, die onzekerheden zijn na de geboorte nog lang niet voorbij, haha. Ik heb heel wat af zitten janken, en man wat heb ik veel zitten googlen (hoe deden onze moeders dat zonder internet?!). Alleen de borstvoeding al gaf mij enorm veel stress (zelfs heb ik het bij de oudste ruim een half jaar volgehouden en bij de jongste zelfs een maand of 10), want reken maar dat borstvoeding bij veel vrouwen helemaal niet vanzelf gaat. Mocht je overwegen borstvoeding te gaan geven, verdiep je er dan van tevoren in, over het goed aanleggen etc. Dan weet je beter wat je zelf wilt en wat ‘normaal’ is (bijv. dat het bij mij een heeeeeele poos geduurd heeft dat ik met kromme tenen zat, letterlijk, als mijn kinderen begonnen te drinken. Die eerste paar seconden deden elke keer gewoon ronduit pijn). Maar verder zijn er nog zo veel andere dingen om bezorgd over te zijn: hoe de baby slaapt, of als ze verkouden is, of hoe ze groeit, of of of… Je bent die eerste maanden al blij als het je lukt om jezelf aan te kleden of even te douchen. 😄 En dan je eigen gebrek aan nachtrust niet te vergeten. Het is echt overleven. Maar je leert bij alles te denken: het is een fase. En het wordt makkelijker. En wij slepen je er wel doorheen. 😉 Gelukkig is er naast alle zware momenten die onbeschrijfelijke liefde, het enorme geluksgevoel als je naar je kind kijkt, of naar je man die met jullie kind bezig is, dat alles alles het waard maakt. Maar een aardverschuiving, ja, dat is het!
Misschien ook wel leuk om iets te horen over een zwangerschap van 36 jaar terug. Ik was jong, 24 jaar. Bewust zwanger en “ziels gelukkig”, dacht iedereen en ik deed dan ook maar alsof! Nu ik al jullie strüggels lees zou ik willen dat ik er meer over wist, toen, maar dat was nou eenmaal niet zo! Ik krijg van jullie generatie nu nog eyeopeners. Ik kijk soms met gemengde gevoelens terug, ik vond zwanger zijn helemaal niet leuk en fijn. Ik vond mijn buik verschikkelijk ik was tonnetje rond en 19 kg aangekomen! Zo erg! Nooit ben ik meer op mijn oude gewicht gekomen ook niet na mijn tweede kind. Nee voor mij geen roze wolk. Mijn moeder had 7 kinderen ik twee daar heb ik mij altijd aan opgetrokken! Ik had een hele zorgzame lieve moeder!