Mijn verhaal: Megan vecht voor haar lichaam en geest

Megan van bijna 18 heeft ontzettend veel meegemaakt in haar jonge leven. Na een operatie voor haar scoliose wilde ze gezond leven. Dit werd een obsessie, waarna ze in een jeugdinstelling belandde. Ze vertelt over haar leven en de lessen die ze heeft geleerd in dit prachtige stuk hieronder. Ik heb ontzettend veel respect voor de kracht en het doorzettingsvermogen dat ze heeft. Wat een ontzettend mooie boodschap heeft Megan voor ons…

Even voorstellen…

Allereerst zou ik Marloes willen bedanken voor een plekje op haar blog. Vervolgens, zal ik mezelf kort even voorstellen. Mijn naam is Megan en ben bijna 18 jaar jong. In het dagelijkse leven studeer ik, doe ik studentenjobs, onderhoud ik sociaal contact en hou ik me veel bezig met sporten en gezonde voeding. Mijn grootste passie is hardlopen, lange afstanden zijn voornamelijk mijn ding. Over een paar maanden, begin ik aan verdere studies, maar ben er op dit moment nog niet uit wat ik precies wil gaan studeren. Hoe alles verder zal verlopen, weet niemand. Wat ik wel weet, is dat ik steeds weer nieuwe doelen zal stellen voor mezelf en positief naar het leven zal blijven kijken.

Hoe het begon

Laat ik beginnen bij mijn kindertijd. Als kind was ik altijd een erg optimistisch en actief meisje, die altijd een lach op haar gezicht had. Wel was ik erg perfectionistisch en dacht veel na over van alles en nog wat, maar eigenlijk had ik een zeer zorgeloos en redelijk perfect leventje.

Naarmate ik iets ouder werd, begon ik af en toe last te krijgen van mijn rug. Die pijn kwam voornamelijk op bij momenten waarop ik lang gezeten had of waarop ik sportte. In het begin leek dit nog onschuldig, maar de pijn kwam steeds vaker voor en werd ook steeds erger. Na een paar onderzoeken te laten doen, kreeg ik de diagnose “S-scoliose”. Scoliose is een aangeboren aandoening waarbij de gehele ruggengraat scheefgroeit.

Operatie

Rond diezelfde periode, gingen mijn ouders scheiden. Eigenlijk heb ik daar nooit echt veel last van gehad en liet ik dat allemaal maar gewoon naast mij gebeuren. In die tijd focuste ik me namelijk vooral op de scoliose. 2 korsetten en ontelbaar veel kinebezoekjes (edit Marloes: Fysiotherapeut) later, was het wel duidelijk dat alle behandelingen weinig tot niets uithaalden. M’n rug bleef scheefgroeien en een operatie was noodzakelijk.

16 december 2015, op mijn 13^de, vond de operatie plaats. De operatie en revalidatie waren niet min, in tegendeel zelfs. De gehele kerstvakantie heb ik in het ziekenhuis gespendeerd. Ik moest opnieuw leren rechtop zitten, opnieuw leren rechtstaan en opnieuw leren stappen. Daarbovenop moest ik nog eens 3 maanden gemist schoolwerk inhalen.

Iedereen verwachtte dat ik mijn 2^de middelbaar hoogstwaarschijnlijk over zou moeten doen, maar ik bewees het tegendeel en volbracht dat schooljaar met trots.

Weer starten met sporten

Pas na 9 à 10 maanden lukte het me opnieuw om aan sport te kunnen doen. Ik schreef me opnieuw in bij de dansschool waar ik voor de operatie reeds was bij aangesloten. Ook begon ik af en toe een rondje te gaan hardlopen. Voorheen deed hardlopen altijd immens veel pijn, maar opeens verliep dit erg soepel en had ik er echt plezier van. Bij gevolg liep ik vaker, verder en sneller hard.

Op een gegeven moment, besloot ik te stoppen met dansen en sloot me aan bij een atletiekclub. Aangezien ik zeer perfectionistisch ben ingesteld, had ik mezelf toen voorgenomen om mijn trainingen erg serieus te nemen en begon me ook te verdiepen in voeding.

Obsessie

De eerste maanden van 2017, ging alles nog redelijk goed. Natuurlijk was ik wel al wat afgevallen, maar dat was logisch aangezien ik nog volop aan het groeien was, meer sportte en meer op mijn voeding lette. Na een tijdje, was ik wel erg veel kilo’s kwijtgespeeld en begonnen mensen dat ook aan me te zien. Steeds meer, kreeg ik complimentjes over hoe “goed” en “gezond” ik er wel niet uitzag. Echter veranderde deze complimentjes al snel in bezorgdheden, mensen stelden me vaak de vraag of alles wel goed met me ging.

Ook mijn ouders begonnen zich zorgen te maken. Achteraf gezien snap ik dat helemaal, maar op dat moment was ik er zo van overtuigd dat ik “gewoon supergezond” aan het leven was. Ik sportte dagelijks aan een hoge intensiteit en begon meer en meer voedingsmiddelen te schrappen. Sociaal contact en ontspanning had ik niet meer. Ik was geobsedeerd door sporten, gezonde voeding en mijn lichaam. Deze 2 zaken, samen met studeren, was het enige waar ik nog mee bezig was.

Dat was absoluut niet gezond.

Ik stortte in…

Op de dag van mijn laatste examen, biologie, ben ik zowel mentaal als fysiek ineengestort.  Ik herinner me nog perfect dat ik thuiskwam van school en mijn mama mij daar aantrof. Ze vroeg me hoe het geweest was en of ik blij was dat die examenperiode eindelijk voorbij was. Ik keek haar aan, barstte in tranen uit en zakte door mijn knieën op de grond.

Niemand wist hoe ik geholpen kon worden en wist niet meer wat te doen. Ik was zwak, uitgeput, ondervoed en ongelukkig. Huilend in mijn mama haar armen vertelde ik haar dat ik niet meer verder kon op deze manier.

Jeugdinstelling

Vanaf dat moment hebben m’n ouders de touwtjes volledig in handen genomen. Ze hadden een plaats kunnen regelen in een jeugdinstelling waarvan ze dachten dat dat mij misschien zou kunnen helpen. Natuurlijk vond ik dat idee verschrikkelijk, maar ik wist ook dat dit waarschijnlijk de laatst mogelijke oplossing was.

Van de periode tussen de dag van mijn laatste examen en de dag waarop ik moest worden opgenomen, weet ik zo goed als niets meer. 6 juli 2017 was de dag van mijn opname. Het was geen instelling die gespecialiseerd was in eetstoornissen, maar ik kreeg er wel mentale rust en er werd geen druk op me gelegd. Samen met nog een paar andere jongeren, kreeg ik dagelijks therapie.

Herstel

Afgezonderd van alles en iedereen, ging het steeds beter en beter met me. De weegschaal ging langzaam omhoog en mijn gemoedsgesteldheid ging er ook op vooruit. Donderdag 4 augustus mocht ik officieel op ontslag. Wonder boven wonder, kon ik in september terug naar school. Heel dat jaar zat vol met ups en downs. Ik voelde me beter, maar worstelde nog enorm met mezelf.

In de zomervakantie van 2018, ben ik 1 maand aan het werk gegaan in een restaurant. Dit was meer dan 2 uur rijden vanaf waar ik woon, dus verbleef ik een maand lang bij mijn tante die daar in de buurt woont.

Om een of andere reden, maakte ik me voor het eerst in lange tijd niet meer zoveel zorgen over eten en over mijn lichaam. Wat ik nog goed weet, is dat mijn baas, de kok van het restaurant, een biefstuk voor me had klaar gemaakt. Hetzelfde gebeurde met spaghetti, daarna een croque-monsieur en een glas volle melk. Allemaal zaken die ik al in tijden niet meer had gegeten, omdat ik er bang voor was, het als “ongezond” zag. Wat ik merkte, is dat er niets aan mijn lichaam veranderde, ik niet opeens “ongezond” of “niet meer fit” was én dat ik genoot van eten zonder daar al te veel bij na te denken. Ik leerde nieuwe, fantastische mensen kennen, die ik tot op de dag van vandaag nog steeds onwijs dankbaar ben.

Werken aan mezelf

Over het algemeen ging het steeds beter met me. Toch waren er nog zaken die bleven rondspoken in mijn hoofd, maakte ik me nog vaak zorgen en had ik last van stress en gepieker. Het voelde alsof er nog steeds iets niet juist zat. De tweede helft van die zomer, besloot ik om echt te werken aan mezelf.

Doormiddel van te zoeken naar een psychologe, kwam ik terecht bij een bepaald centrum. Daar heb ik IQ-testen afgelegd en lange gesprekken ondergaan. Na deze onderzoeken, kreeg ik de diagnose ASS, wat staat voor Autisme Spectrum Stoornis. Aan de hand van deze informatie, ben ik terecht gekomen bij een gespecialiseerde psychologe. Ik begon regelmatig gesprekken en therapie met haar te hebben. Op die manier, leerde ik omgaan met moeilijke situaties en mijn gevoelens.

22 september, mijn verjaardag, woonde ik voor het eerst in 1,5 jaar tijd terug een atletiek training op de club bij. Dat was gewoonweg zalig.

Hoe het nu gaat

Ondertussen ga ik nog steeds maandelijks naar mijn psycholoog. Ook train ik nu bijna 2 jaar bij mijn atletiekclub en dat doe ik nog steeds met hart en ziel. Naast atletiek, doe ik ook 2 keer per week aan krachttraining. Hiermee ben ik ongeveer een jaar geleden mee begonnen.

Af en toe heb ik het nog steeds lastig, vooral op mentaal vlak dan, maar de lastige momenten zijn wel veel minder ten opzichte van de goede momenten. Wat ik geleerd heb, is dat rust en zorgen voor jezelf erg belangrijk is, zowel mentaal als fysiek.

Een ander aspect, is het sociale. Ook daar steek ik nu mijn tijd in. Zoals ik al heel mijn leven graag heb gehad, ben ik nog steeds graag alleen. Echter heb ik ondertussen een aantal mensen ontmoet, die heel belangrijk voor mij zijn en waar ik plezier mee heb.

Mijn relatie tussen voeding, trainen en rust, is nog niet helemaal optimaal, maar over het algemeen zit dat wel goed. Ik eet ik erg gezond, geniet van sport en hecht al iets meer belang aan het nemen van ontspanning. Op dit punt in mijn leven, kan ik zeggen dat ik oprecht gelukkig ben, geniet van kleine dingen en terug zin heb in het leven.

Een laatste goede raad dat ik zou willen meegeven, is om altijd te proberen om positief te blijven en eraan te denken dat uiteindelijk alles op een of andere manier goed zal komen.

Megan

Herken jij dingen uit het verhaal van Megan?