Af en toe geef ik het woord aan een van jullie in de ‘Mijn verhaal’ artikelen. Deze keer vertelt Iris over hoe ze ineens realiseerde dat ze te zwaar was. Ze ging gezonder leven en sloeg daar in door. Inmiddels heeft ze de balans gevonden en kan ze weer volop genieten van het leven. Wat vind ik het toch altijd ontzettend inspirerend om dit te delen! Ik geef het woord aan Iris.
‘Ineens’ was ik te zwaar
Mijn “verhaal” begint in 2013. Ik zat in mijn tweede jaar van de studie Pedagogiek en ging met mijn klasgenoten op studiereis naar Barcelona. Tijdens deze studiereis werden er, natuurlijk, veel foto’s gemaakt. Ik weet nog dat we ’s avonds op de hotelkamer de foto’s van de dag aan het bekijken waren, toen bij mij het keerpunt kwam. Ik zag een foto van mezelf van de achterkant en realiseerde me ineens iets wat ik al jaren ontkende: ik was te zwaar.
Ik ben niet altijd te zwaar geweest. Als kind was ik dun. Ik heb de bouw van mijn vader: lang en slank. In mijn puberteit heb ik het helaas zelf verpest. Té veel eten, stoppen met sporten en véél te veel snoep zorgden ervoor dat ik aankwam. Niet in één keer, maar langzaamaan. Ik had het zelf niet echt in de gaten, ik genoot van het leven. Soms stond ik kleding te passen in de stad en voelde ik me niet prettig. Ik zag heus wel dat ik steviger was geworden, maar echt besef was er niet. Ik had (gelukkig) een hele lieve omgeving, die constant tegen mij zei dat ik goed was zoals ik was. Hierdoor ontkende ik mijn probleem, tot dat moment in Barcelona.
Sporten en gezonder eten
Bij het zien van die foto, die ik helaas op alle apparaten heb verwijderd, wist ik dat ik er wat aan moest doen. Ik zat niet lekker in mijn vel en daar was ik klaar mee. Ik besloot te gaan sporten en gezonder te gaan eten. In het begin wist ik totaal niet wat ik moest doen: ik had me nooit met gezonde voeding en sport bezig gehouden, dus besloot ik me in te schrijven bij de lokale sportschool. Dit beviel goed. Ik vond het sporten leuk en haalde hier veel voldoening uit. Ik sportte toen ongeveer 3x per week. De broer van mijn ex was destijds ook bezig met afvallen. Van hem leerde ik wat meer over voeding: rijst met kip en groenten en bakken vol kwark moesten de oplossing zijn. En dat was het. De kilo’s vlogen eraf (niet gek natuurlijk: ik ging van chips, snoep en chocola naar rijst met kip en kwark). Het afvallen motiveerde mij enorm om vol te houden: ik kon dit! Mijn omgeving zag mij veranderen en ik kreeg veel complimenten. Ik had me lang niet zo goed gevoeld! Ik ging meer sporten, meer cardio doen en minder eten. Zo raakte ik in een paar maanden tijd 15 kilo kwijt. Ik was trots. Super trots dat ik dit had volgehouden en dat ik zoveel complimenten kreeg. Inmiddels sportte ik 6x per week, soms wel 2 uur achter elkaar en at ik alleen maar gezond, maar dat maakte niet uit: ik had een doel!
Eetprobleem…
Na ongeveer 10 maanden bereikte ik een gewicht wat ik “prima” vond. Ik zat lekker in mijn vel en was zelfverzekerder dan ooit. Nu was het tijd om dit gewicht vast te houden. Dit bleek voor mij de grootste valkuil die ik me kan voorstellen. Ik had maandenlang alleen maar extreem gezond (en inmiddels ook weinig) gegeten en bijna non-stop gesport. Ik had geen idee wat een normaal voedingspatroon was, laat staan hoe je als een “normaal persoon” sport. Wat ik deed? Niks. Ik ging door zoals ik daarvoor ook al deed; bang voor het onbekende, denk ik. Dit resulteerde (zoals je al verwacht) in een steeds lager getal op de weegschaal. Mensen in mijn omgeving gaven aan dat het niet meer mooi was: ik werd te dun. Mijn antwoord was altijd: “ja dat weet ik, maar ik ga nu niet meer verder afvallen”, maar wat ik intussen deed was wederom: niks. Ik paste mijn gedrag niet aan. Ik zag vrijwel alle voeding als slecht. Koolhydraten? Nee. Vetten? Nee. Wat at ik wel? Sla, groene groenten en kwark. Ook het sporten liet ik niet los. Ik MOEST sporten, iedere dag. Ik zat niet meer lekker in mijn vel: was prikkelbaar, moe en voelde me futloos. Wat ik hieraan deed? Niks. In deze periode ging het ook nog, op een vervelende manier, uit met mijn vriend. Ik verloor in dezelfde tijd mijn beste vriend. De stress zorgde ervoor dat ik nog meer afviel en geen motivatie had om iets aan mijn inmiddels ‘eetprobleem’ te doen. Ik erkende mijn eetprobleem niet: ik was in al deze ellende tenminste wel slank!
Mijn moeder zag het probleem wel. Ze stuurde mij naar een diëtiste. Met alle respect, maar hier had ik echt niets aan, ik kwam de verkeerde diëtiste tegen. Zij raadde mij aan om een “normaal” eetpatroon te hanteren. Lekker peperkoek als tussendoortje, een gehaktballetje bij het avondeten. Geloof mij: dit wilde ik toen niet horen. Wat ik met haar advies deed? Niks. Een tijd lang heb ik zo doorgesukkeld. Mensen merkten dat ik ongelukkig was, maar ik vertelde hen altijd dat het hartstikke goed ging. Ik zag mensen huilen om mij en zich zorgen maken. Ik vond dat zij overdreven: ik had toch geen anorexia ofzo!
Hoe het veranderde
Dit patroon heb ik lang volgehouden. Ik heb jaren van mijn leven vergooid op deze manier. Ik kan hier nog steeds verdrietig van worden, wanneer ik er nu aan terug denk. In 2015 kwam er een klein beetje licht in mijn leven. Ik leerde Joey kennen (inmiddels zijn we, na 4 jaar “verkering” getrouwd). Joey was anders, Joey snapte mij. Zelf sportte hij al jaren 5 dagen per week, maar hij had wel ‘balans’ gevonden en hij snapte dat ik het moeilijk vond om mijn voeding en trainingsschema aan te passen. Samen maakten we kleine stapjes om mijn mindset te veranderen. Dat hielp mij enorm. De combinatie met super verliefd zijn, maakte dat ik lekkerder in mijn vel zat. Ik kwam aan, niet veel, maar genoeg om gewoon wat “normaler” te zijn.
Ik raakte geïnteresseerd in krachttraining en kwam erachter dat de goede voeding juist voor een beter fysiek zorgt. Ik ging meer eten, anders trainen en voelde me top. Op Instagram begon ik ‘fitgirls’ te volgen, om inspiratie op te doen. Hierdoor kwam ik in aanraking met de bikinifitness-wereld. In eerste instantie dacht ik dat het niks voor mij was, maar later besloot ik dat ik ook een wedstrijd wilde doen.
Bikini fitness wedstrijd
2017 stond voor mij in het teken van de wedstrijd. Ik begon in Januari met bulken en in December stond ik op het podium. Ik vond het moeilijk om te bulken, maar wist dat ik het voor een goed doel deed en dat al het vet er weer af zou gaan. In December stond ik met 11% vet te stralen: ik voelde me zo mooi!
Hoewel ik de discipline zeker heb, bleek bikinifitness niets voor mij te zijn. Ik sta niet graag in het middelpunt van de belangstelling en houd niet van de “bling”. Ik besloot dat deze wedstrijd mijn enige wedstrijd was. Het was tijd om na al die jaren “normaal” te gaan doen. Dit viel vies tegen. Je hebt na je wedstrijd een shape die je niet kwijt wil. Je hebt er zo hard voor gewerkt! Mijn coach wilde dat ik een ‘reversed diet’ ging doen onder zijn begeleiding, maar ik vond dat niet nodig. Ik kon het heus wel zelf! Niet dus. Ik kon dit niet. Ik bleef hangen in het patroon van extreem gezonde voeding en extreem veel bewegen. Dit bleef een aantal maanden onveranderd.
Balans vinden
Pas halverwege 2018 merkte ik dat ik niet goed bezig was. Waar het toen precies aan lag, weet ik niet meer. Ik wilde gewoon genieten van het leven en me niet meer zo druk maken om het sporten/eten. Ik gooide mezelf, met heel veel steun van Joey, in het diepe en koos voor een andere manier van trainen en beter en gevarieerder eten. Langzaamaan ging het steeds beter. Sommige dagen ging het goed, andere dagen minder, maar ik ging vooruit.
Inmiddels zijn we al halverwege 2019 en pas nu durf ik te zeggen dat ik mijn balans begin te vinden. Ik vind het soms nog steeds lastig, maar ik merk dat ik mezelf steeds meer gun. Ik durf weer te genieten van lekker eten en honger mezelf niet (onbewust) uit. Mijn lichaam rust geven vind ik nog moeilijk, het liefste houd ik me netjes aan mijn 5x sporten per week, maar ook daarin maak ik stappen. Mijn schoonmoeder zei laatst heel mooi: “het wordt tijd dat je van jezelf gaat houden” en dat doe ik steeds meer. Ik waardeer mezelf steeds meer zoals ik ben en ben gestopt met torenhoge verwachtingen aan mezelf stellen. Ik moet het leven meer op me af laten komen en genieten. Hoe cliché het ook klinkt: je leeft immers maar één keer. Ik eet lekkere dingen wanneer ik daar zin in heb, maar heb daarnaast een gezond voedingspatroon. Ik varieer veel en bestempel niet meer alles als ‘ongezond’. Natuurlijk heb ik nog ups- en downs, dat zal altijd zo blijven, maar ik durf wel te zeggen dat ik nu meer in balans ben. De puntjes op de i ben ik nog aan het zetten, maar ik weet dat ik het kan. De afgelopen 7 jaar hebben mij namelijk geleerd: als ik een doel heb, dan haal ik dat!
Reactie Marloes
Wow Iris, wat ontzettend knap dat je jouw verhaal wilde delen. Dank je wel daarvoor! Ik denk dat heel veel mensen hier iets aan gaan hebben. Fijn om nog eens de bevestiging te krijgen dat niet alles draait om gezond leven. En zo prachtig om te zien hoe erg je straalt op de laatste foto’s.
Voor iedereen die dit leest: Jezelf waarderen, niet altijd te hoge verwachtingen hebben en kunnen genieten van ongezonde dingen is ZO mega belangrijk.
Ik hoop dat jullie net zo positief geïnspireerd zijn door het doorzettingsvermogen en de kracht van Iris als ik.
Nogmaals ontzettend bedankt Iris, ik vind je een topper ♥!
Groetjes, Marloes
Herken jij dingen uit het verhaal van Iris?
Dapper dat je je verhaal met ons deelt. Wat een grote verschillen in hoe je eruit ziet… En in hoe je je voelt. Ik hoop dat je vooral leert om veel van jezelf te (blijven) houden…Daar heeft je schoonmoeder gelijk in. Uiteindelijk zitten we ons hele leven met onszelf en ons lichaam opgescheept…Daar moeten we het mee.doen 😉 Dan kun je er maar beter goed voor zorgen en van houden.
Geniet van jezelf, de balans die je gevonden hebt…en ook van alle keren dat het even niet lukt…want van die keren kun je leren…en volgens mij heb je mooie mensen om je heen die je steunen.
Dat laatste Is misschien ook wel van toepassing op mezelf….niet alles hoeft en kan perfect…Ik wil vooral weer genieten van alle mooie momenten in m’n leven en me niet zo snel uit balans laten slaan als iets tegenzit. Ik heb een enorm mooi gezin om me heen en daar ben ik trots op.
Dank voor het delen ❤
Zo’n lieve reactie Vera, dank je wel!
Wat een heftig verhaal, dank voor het delen, knap van je.
Marloes, zou je eens een artikel over reversed diëting kunnen doen?
Wauw, wat dapper om dit te delen! En zoals Marloes al zei je staalt op de laatste foto’s. Heel knap hoe je nu weer balans hebt gevonden samen met hulp van lieve mensen om je heen! Bedankt voor je verhaal!