Het is alweer dinsdag. Dat betekent dat er een gloednieuw gastartikel voor je klaar staat. Wat ben ik dankbaar voor alle inspirerende artikelen die ik ontving ♥. Vandaag geef ik het woord aan Estelle. Ze vertelt openhartig over hoe ze zichzelf verloor in een eetstoornis. Ik denk dat er voor velen van ons herkenbare punten in haar verhaal zitten.
Brood. Kaas. Mosselen. De avondzon op mijn gezicht en het geluid van kabbelend water in de verte. Ik was niet meer bang, maar voldaan. Gelukkig, zelfs. Een gevoel dat ik lang niet had gehad. Dat ik zelfs nooit meer dacht te kunnen voelen.
Controle…
Dat het leven zich vanzelf ontwikkelt, vind ik eng. Ik wil controle uitoefenen, de touwtjes in handen hebben, zekerheid. Zeven jaar geleden vond ik die controle. In eten. Al snel werd de controle op mijn voeding een dagtaak. Ik spiegelde me af aan de afgetrainde, strakke lijven en eetadviezen op het internet. Het uitsluiten van voedingsstoffen werd een gewoonte en het gevoel van honger wende. Net zoals de duizeligheid. Sportsessies werden langer en zwaarder, het aantal calorieën steeds minder en mijn gewicht lager. Langzaam maar zeker maakte ik mezelf kapot. Want hoe ver ik ook ging, het was nooit genoeg.
Wat is gezond?
De scheidingslijn tussen gezond en ongezond is dun, bijna onzichtbaar. Eenmaal die lijn over is de terugkeer moeilijk. Het begon onschuldig, maar al snel werd de eetstoornis onderdeel van wie ik was. Ze nestelde zich in mijn hoofd en pakte alles af waar ik om gaf: mijn sociale leven, sport en het vertrouwen in mezelf.
Wat voor mij begon als controle, had nu de controle over mij. En ik probeerde alles om beter te worden. Psychologen, psychiaters, haptonomen, diëtisten. Maar wat voor de een helpt, kan voor de ander funest zijn. Een psycholoog die me vertelde dat ik mijn eetstoornis op de stoel naast me neer moest zetten, ging mij niet helpen. Dat wist ik gelijk.
Loslaten!
Wat me wel heeft geholpen? De controle loslaten, comfortabel worden met het oncomfortabele en de wil om te leven. Ik ontvolgde iedereen die het perfecte plaatje vertegenwoordigde en ging op zoek naar andere voorbeelden. Ik leerde over échte voeding, voor mezelf zorgen en genieten van het leven. Ik doorbrak mijn ijzeren discipline en doorzettingsvermogen. Ik moest de controle loslaten en gaan voelen. Dat is eng, maar nodig. Dat moet je zélf zien en ervaren.
Hoe het nu gaat
Nu, zeven jaar later, heb ik geleerd om mijn eetstoornis te horen, maar niet naar haar te luisteren. Om het te accepteren en omarmen. In ruil daarvoor heeft ze minder invloed en kracht. Ergens in mijn achterhoofd is de eetstoornis nog actief, dat voel ik. De angst dat ze opnieuw toeslaat zal altijd blijven. Of ik er ooit helemaal vanaf kom? Dat weet ik niet.
Beter worden is geen kwestie van gewoon weer gaan eten. Om beter te worden, moet je weer van jezelf leren houden, nadat je zo lang een afkeer van jezelf hebt gehad. Je moet de teugels waarmee je jezelf zo lang hebt gestraft en gecontroleerd, weer laten vieren. Jezelf accepteren zoals je bent, en niet langer veroordelen. Beter worden gaat over durven leven. De controle loslaten. Want dat is het enige wat helpt. Hapje voor hapje, traan voor traan.
Groetjes, Estelle
Edit Marloes: Dank je wel Estelle, voor het delen van jouw verhaal. Ik denk dat je er heel veel mensen mee zult inspireren en motiveren. Heb jij ook het idee dat je een eetstoornis hebt of aan het ontwikkelen bent? Trek dan zo snel mogelijk aan de bel! Dat kan bijvoorbeeld bij je huisarts, maar je kunt ook anoniem bellen met de hulplijn van WEET.
Herken jij dingen uit het verhaal van Estelle?
Wat een mooi artikel zelf heb ik ook 7 jaar een eetstoornis en de controle neemt je helemaal over ,niet meer de persoon zijn die je echt bent en elke dag de strijd wat ,hoeveel te eten en mijn angsten met mini stapjes te doen, delen ,verdragen ,doorgaan voor ieder doorzettingsvermogen, steun je bent niet alleen
Wat mooi geschreven Estelle! Ik ben ontroerd. Tranen lopen over mijn wangen. Je bent een topper!😘
Ik herken het niet, de valkuil van een eetstoornis zit niet in m’n aard. Ik herken het in het klein wel als juf. Ik heb wel eens leerlingen in m’n klas gehad bij wie ik hele kleine signalen zag dat ze hier gevoelig voor zijn. Echter als juf op de basisschool is dat nog vroeg. Ik heb het wel eens met een moeder besproken. Heel open. Met de leerling erbij. Dat was wel een fijn gesprek.
Estelle, ik vind het mega dapper dat je dit deelt. En vooral vind ik het sterk dat je zo hard hebt gevochten en blijft vechten om jezelf en het leven te omarmen. Ik hoop dat andere meiden er kracht uit kunnen putten, als ze stukjes herkennen.
Heel veel succes, Estelle!