Mijn verhaal: Een huilbui veranderde mijn leven…

In de ‘mijn verhaal’ serie delen lezers van mijn blog hun verhaal over gezond leven. Vandaag het verhaal van Sandra (schuilnaam wegens privacy). Ze had morbide obesitas en besloot haar leven om te gooien. Daarbij had ze een heel duidelijk plan en ging ze af op haar gevoel.

Morbide obesitas en doodongelukkig…

Het is eind maart 2017 en ik ben 50 jaar en een alleenstaande moeder van 2 volwassen, thuiswonende kinderen als ik na de verjaardag van mijn kind besef dat ik echt iets aan mijn gewicht moet veranderen. Op dat moment ben ik morbide orbees met een bmi van 44. Ik voel mij doodongelukkig en weet dat als ik er niets aan ga doen, ik een groot risico loop om binnen 10 jaar hartpatiënt, diabeet of zelfs overleden te zijn. En dat wil ik niet. Ik wil nog lang van mijn kinderen kunnen genieten. Ik wil ze zien afstuderen, een eigen huisje en kinderen krijgen, noem maar op. Het maakt mij zo verdrietig dat ik moet huilen. Heel hard moet huilen. Er moet echt iets gebeuren, zo kan het niet langer. Dat is het moment dat de bekende knop om gaat.

Edit Marloes: Fun fact, ik wilde dit artikel vandaag plaatsen, maar dit besloten we al begin maart. Sandra mailde me terug dat dit exact de dag is geweest waarop haar reis naar een gezonder leven is gestart! Zo bijzonder.

Slechte ervaring

Ongeveer 25 jaar geleden was ik al eens naar een diëtiste geweest. Dat was een drama. Zij veroordeelde mijn omvang en ik hoor nog de minderwaardigheid in haar stem toen ze zei: ‘weet je wel dat je elke dag 2 koffers meezeult aan overgewicht?’ Dat was op de 2^e afspraak. Naar de 3^e ben ik toen niet meer gegaan. In de jaren daarna heb ik, behalve toen ik zwanger wilde worden en zelf 25 kg afviel door het bijhouden van een eetdagboek, nooit meer gelijnd.

Daarom besloot ik het nu anders aan te pakken. Ik ging rondbellen en googelen. Wat wilde ik, wat kon wel en wat kon niet. Er stond 1 ding als een paal boven water. Een maagband of operatie (sleeve, gastric bypass etc.) wilde ik niet. En ook geen shakes, pillen of maaltijdvervangers. Ik wist dat ik mijn voedingspatroon moest wijzigen, maar wilde mijn eten gewoon in de supermarkt kunnen kopen en geen ingewikkelde kookfratsen uithalen, want ik heb een hekel aan koken. Ik wist dat ik hulp nodig had en dat ik het alleen niet zou redden. Van mijn zorgverzekeraar hoefde ik geen hulp te verwachten. Die zeiden letterlijk: ‘u denkt toch  niet dat wij dat gaan vergoeden. Gaat u maar een cursus gezonde levensstijl volgen.’ Over dat advies kan ik mij nog steeds boos maken. Ik voelde mij totaal niet serieus genomen. Ik wilde een betere gezondheid. Ik wilde ziekte(n) en dus ook kosten voor de zorgverzekeraar voorkomen. Maar blijkbaar wordt een preventieve houding niet op prijs gesteld.

Mijn plan!

Toch liet ik mij niet tegenhouden. Ik ging met een uitgewerkt plan naar de huisarts. Ik wilde een diëtiste (maar dan wel een betere dat ik voorheen had gehad), een fysiotherapeut en een psycholoog. Probleem was dat ik door mijn extreme overgewicht niet durfde te bewegen. Ik was bang dat mijn hart het niet aan zou kunnen. Ook had ik 30 jaar totaal niets meer aan sport of beweging gedaan. Dus sporten zonder goede begeleiding zag ik niet zitten. Mijn huisarts gaf mij de gegevens van een fysiotherapeut die gespecialiseerd was in begeleiding van obese patiënten. Nou, ik weet niet waar hij zijn diploma heeft gehaald, maar al bij het 1^e telefonisch gesprek voelde ik dat hij het niet ging worden. Zijn 1^e vraag was wat mijn verzekeraar aan fysiotherapie vergoedde en daarna zei hij dat we samen 6 weken intensief (3x per week) gingen sporten en dat ik dan klaar was (voor de duidelijkheid: dan waren ook mijn vergoedde behandelingen op). Waarop ik zei; ‘meneer ik denk dat u niet goed begrepen heb dat ik morbide obees ben en dat ik een langdurig traject zal moeten doorlopen om een goed resultaat te bereiken dat ik kan volhouden. Ik ben niet met 6 weken klaar’. Daarop heb ik zelf een fysiotherapeut gevonden waarbij ik mij wel serieus genomen voelde en die een medisch fitness programma aanbod dat ik kon combineren met mijn werk. Ondertussen had ik mijzelf ook aangemeld bij een plaatselijke recreatieve wandelgroep. Want als je wat aan beweging wilt gaan doen, dat is wandelen de meest simpele mogelijkheid. Er zijn vele (gratis) wandelgroepen. Kijk maar eens op www.gezondnatuurwandelen.nl bijvoorbeeld. Ik kan mij de eerste maanden bij de wandelgroep nog goed herinneren. Ik liep continu mijn zweet te deppen. Ik liep letterlijk met het zweet in mijn bilnaad, zeg ik altijd.

Mijn diëtiste

Ik kwam bij een fantastische diëtiste terecht. Een nuchtere, rustige en praktische dame. Ik zal het 1^e consult nooit vergeten. Ze stelde mij de allerbelangrijkste vraag: ‘oké, je hebt overgewicht en je cholesterol is te hoog, maar waar heb je nu het meeste last van?’ En die vraag bleek een schot in de roos. Want ik had vaak honger. Ik kon gegeten hebben, maar een half uur later alweer knorrende honger hebben. En ik voelde mij ontzettend vaak moe. Viel in het weekend vaak op de bank in slaap. Omdat ik ook zwangerschapsdiabetes heb gehad, ontstond het vermoeden dat ik insuline resistent zou kunnen zijn. Zij zette mij op een koolhydraatbeperkt dieet. En dat bleek een goede keuze. In 12 maanden tijd viel ik 60 kilo af. En voor iemand die een hekel heeft aan koken, ging dat dieet prima. Ik eet minder koolhydraten, maar wel meer eiwitten en vetten. Ik leerde om vaker ‘nee, dank je’ te zeggen als er iets te eten werd aangeboden en leerde etiketten lezen. Ook moedigde zij mij aan, maar nooit op een dwingende manier, om voedingsmiddelen te proberen die ik niet kende of nooit at. Zij wees mij op 100% pindakaas, humus, op volkoren bulgur, kwark, cottage cheese, lijnzaadolie en ongebrande ongezouten noten bijvoorbeeld. Wat heb ik veel van mijn diëtiste geleerd. Eigenlijk zouden scholen hier aandacht aan moeten geven, zodat een kind van jongs af aan wordt geleerd wat goed eten inhoudt.

Naar een sportarts!?

Naast de allerbelangrijkste vraag, gaf de diëtiste ook de allerbeste tip: ‘ga naar een sportarts’. Aan dat idee moest ik echt even wennen. Ik, met dit mega-lijf naar een sportarts? Die is er toch voor sporters en topatleten? Dat ben ik allesbehalve. Maar ik volgde haar advies op en zette al mijn schaamte opzij en ging er naar toe. Hij drukte mij op het hart dat voor het willen afvallen een gewijzigd voedingspatroon het belangrijkste was. Dat ik van sporten niet zou afvallen. Maar dat het wel belangrijk was voor mijn conditie. Hij sprak de legendarische woorden: ‘Better fat and fit, than skinny and unfit’. Hij liet mij een inspanningstest doen. Met mijn morbide lijf op een racefiets met alleen een sport-bh en sportbroekje aan. Wat schaamde ik mij voor mijn ontblote en dikke lijf. Ik kreeg een zuurstofmasker op en veel draden op mijn lijf geplakt om mijn bloeddruk en hartslag te monitoren. Met de resultaten van die test heeft hij een trainingsprogramma op maat samengesteld en mij gerustgesteld dat mijn lijf dat sportschema aan zou kunnen. Het werd een schema met intervaltraining en krachttraining. Met dat schema ben ik naar de fysiotherapeut gegaan. In de eerste 3 maanden trainde ik 3x in de week en daarna 2x. De inspanningstest is door de sportarts nog 3x herhaald en steeds werd mijn sportschema aangepast. Er gebeurde iets wonderlijks, want in 8 weken tijd ging mijn conditie van slecht naar zeer goed. En dat terwijl ik 30 jaar niets aan sport had gedaan. Het kan dus echt. Zelfs als je 50 bent. Hierbij wil ik dan ook een oproep doen aan de zorgverzekeraars om de  sportarts, net als alle andere specialisten, te vergoeden via het basispakket. Helaas is het nu nog afhankelijk van je zorgverzekeraar wat wel of niet wordt vergoed.

Hoe is het nu met je?

Hoe het nu gaat? Inmiddels ben ik 2 jaar op gewicht, heb een gezond gewicht, een normale BMI en zelfs geen hekel meer aan koken. Ik kan mijn kleding weer in normale winkels kopen en hoef in een pretpark niet meer attracties over te slaan omdat ik er te zwaar voor ben. En ik pas met gemak in een terrasstoel. En het klinkt misschien gek, maar ik kan mijn teennagels weer zelf knippen. Het zijn kleine dingen, maar die wel maken dat ik goed besef hoeveel ik ben afgevallen. Ik sport nog steeds 2x in de week bij de fysiotherapeut. Hij helpt mij om mijn schema aan te passen als dat nodig is en bewaakt mijn grenzen. Daarnaast sport ik ook zelfstandig bij een sportschool 2x in de week. En op de andere dagen wandel ik. Want in het wandelen heb ik mijn uitlaatklep gevonden. Liep ik in 2017 nog met doekjes het zweet van mijn hoofd te deppen, binnenkort staat er een nieuwe uitdaging op de agenda. Dan ga ik een tocht van 18 km wandelen en een vierdaagse wandelen van 4×15 km. Mijn fysiotherapeut gelooft heilig dat ik het kan, dus daar vertrouw ik op. De diëtiste ben ik nog steeds trouw. Op dit moment proberen we de koolhydraten weer op te hogen. Nee, het was heus niet altijd makkelijk, maar ik weet waar ik vandaan kom en wat ik niet meer wil. Ja, ik heb levenslang en zal altijd bewust moeten zijn van wat ik eet. Maar ik weet waar ik het voor doe. Ik voel mij lichamelijk en conditioneel zoveel beter. Ik verbaas mij nog iedere dag over het feit hoe je zelf de regisseur kan zijn voor het verbeteren van je gezondheid. Eigenlijk lukt dat dus met maar heel weinig middelen. Een andere voedingsstijl en bewegen. En ja, daar is ook een bepaalde mindset voor nodig. En in maart 2017 had ik dankzij die huilbui die mindset en die koester ik nu nog steeds. Waar een wil is, is een weg.

Wow Sandra, ademloos heb ik jouw verhaal zitten lezen! Wat een kracht voel ik door de regels heen. Ik weet zeker dat je een geweldige inspiratiebron voor anderen kunt zijn. Zo zie je maar hoe ver je met een duidelijk plan, het volgen van je gevoel en een flinke portie doorzettingsvermogen kunt komen.

Je mag mega trots zijn op jezelf!

Groetjes, Marloes

Herken jij dingen in het verhaal van Sandra?