Maandag 31 mei 2021 is het nu ik dit typ. Met een zwaar hoofd van mijn huilbui van net, start ik met frisse moed dit artikel. Ik kan je alvast geruststellen, er is niets ernstigs aan de hand. Ik ben me er volledig van bewust dat mijn tranen en m’n wanhopige gevoel volledig veroorzaakt worden door hormonen…toch kan ik mezelf (nog) niet opbeuren. Omdat ik weet dat héél veel zwangere vrouwen, vrouwen en mensen in het algemeen dit zullen herkennen, wil ik mijn gedachtes en gevoelens in dit artikel met je delen.
Wat er écht aan de hand is
Ik start maar direct met het beschamende gedeelte (omdat het allemaal écht niet zo erg is). Ik ga je vertellen wat er aan de hand is. Gisteravond werd ik wat verkouden. De laatste dagen was ik dat al in de ochtend, maar het trok na een half uurtje weg. Ik heb dat vrijwel mijn hele leven al, door de lichte allergieën die ik heb. Vanochtend was het echter véél extremer. Toch maar even een coronatest doen dus. Verder heb ik deze week ook nog een afspraak bij de huisarts voor m’n blaasontsteking, een afspraak bij de tandarts voor een gaatje en een afspraak bij de dermatoloog voor het (eventueel) laten weghalen van een moedervlek. Ik voelde me een medisch wrak.
Toen deed ook het internet nog eens stom, waardoor het werken nóg minder op schoot. Had ik per ongeluk een normale test ingepland in plaats van een sneltest, zodat Sven óók voorlopig geen kant op kon. De oplossing vonden we in een zelftest, die door mijn al geïrriteerde neus écht niet prettig was. Ik moest niezen…waardoor ik een beetje in mijn broek plaste doordat mijn bekkenbodemspieren dankzij m’n zwangerschap niet zo meewerken als normaal.
Hoe het voelt
Het drama was compleet! Ik had al een paar traantjes gelaten die ochtend. Als Sven vroeg wat er was, kon ik daar niet echt antwoord op geven. ‘Ik voel me gewoon bleh’, bracht ik uit tussen mijn tranen door. Na al deze (in mijn ogen) dramatische gebeurtenissen bij elkaar, stortte ik in. Tranen met tuiten, het snot stromend uit mijn neus viel ik in Svens armen. De lieve schat begreep direct hoe laat het was. ‘Geeft niks lieverd, dit is pas je eerste mental breakdown sinds je zwanger bent!’ Kan er iemand deze man een medaille komen brengen voor beste antwoord ever??
Ik weet wel dat er eigenlijk niet zo veel aan de hand is, maar zo voel het even niet. Ik voel me lichamelijk totaal niet fit, maar ook mentaal lukt het even niet. Toen ik klaagde dat ik nog een artikel moest typen voor morgen en ik écht geen inspiratie had, kwam Sven met het idee om over deze mental breakdown te praten tegen jullie…
Ik wil niet zeuren…
Mijn reactie? ‘Maar ik wil niet zeuren!’ Ik ben van nature een heel positief ingesteld persoon en vind ook eigenlijk van mezelf dat ik zo vaak mogelijk positief moet zijn. Stiekem merk ik dit ook aan anderen. Als het even niet zo goed met me is, om wat voor reden dan ook, proberen mensen me op te beuren. ‘Het komt wel goed!’, ‘Het is echt niet zo erg!’. Dat weet ik allemaal wel, maar volgens mijn gevoel is het op dit moment WEL ERG! Ik wil gewoon even zielig zijn en janken om niks, ok!?!? 😉
Sven verdient wat mij betreft die medaille omdat hij me niet probeerde op te beuren, maar volledig begrijpt dat het voor mij nu allemaal even dramatisch voelt. Hij heeft me geknuffeld, op de bank in de tuin neer gezet, me een groot glas water met ijsklontjes gegeven en is toen lekker gaan golfen met een collega (nadat mijn zelftest negatief bleek). Nu krijg ik af en toe een appje hoe het gaat.
ZO fijn dat ik me gewoon even rot mag voelen. Alleen daardoor voel ik me al een stukje beter. Bij deze daarom ook deze boodschap voor jou (en misschien jouw vriend/man/parntner ;)): Het is helemaal ok dat we ons af en toe niet ok voelen. Dat hoeft niet direct opgelost te worden.
Het komt wel goed 🙂
Ik ben met dit artikel totaal niet op zoek naar medelijden of geruststellende woorden van jullie. Ik weet namelijk zelf ook wel dat het allemaal wel meevalt en dat het morgen of overmorgen wel weer goed is. Wat ik vooral wil bereiken is het geven van herkenbaarheid! Ik weet zeker dat de meeste mensen mijn gevoel zullen herkennen. Misschien in een andere situatie (je moet ongesteld worden, je hebt een chagrijnige dag etc.), maar het véél erger maken van een klein probleem doen we allemaal wel eens.
Voel je niet schuldig, je mag af en toe zeuren! Ik kruip nu lekker weg in de kussens van mijn bank met een boek. Morgen ben ik er weer met een vrolijke vlog :).
Groetjes, Marloes
Herken jij mijn (hormonale) dipje?
Ja hoor Marloes, heel herkenbaar! Alleen zijn het bij mij nu de hormonen van de overgang die mij mentaal terroriseren…. Daarnaast nog vele opvliegers, vooral in de nacht, dus mij kan je regelmatig bijeen vegen. Dan vraag ik me ook echt af HOE ik de dag door moet komen en mijn werk moet doen! Waarom worden wij vrouwen zo gekweld door die hormonen ons hele leven kan ik dan klagen… Gelukkig heb ik ook een kerel die de tuindeuren dan wijd open gooit, een ijsje voor me pakt en me even met rust laat totdat de vloedgolf weer is afgezwakt. En ja, het komt goed!!!
Lieve allemaal, onwijs bedankt voor jullie mega lieve reacties. Heel fijn om te horen dat er zo veel herkenbaarheid is! Laten we het normaler maken om hierover te praten! Heel veel liefs
Ohja…hier ook alle herkenning!!
Bij m’n eerste zwangerschap heb ik zo gevochten met mezelf. Om me heen een aantal mensen die zo trots op zichzelf waren: ik voelde me zo goed in m’n zwangerschap, ik stond de laatste dag nog op de ladder ramen te wassen….
En ik….ik heb gevochten om door te kunnen. En voelde me vaak eenzaam met m’n huilbuien. Met een schat van een man naast me ❤️. Na de zwangerschap kreeg ik ook nog wat kenmerken van een postnatale depressie. Met een paar bezoekjes bij de huisarts was dat gelukkig weer okee. Maar wat voelde ik me alleen….en zwak.
Deze zwangerschap zijn we er samen anders in gegaan. We snappen mijn hormonen bete.r…ze maken me gewoon vaak tot een ander mens. En nu lachen mijn man en ik soms om dat gekke hormonen-vrouwtje. En als ik huil, komt m’n man me een knuffel geven en zegt dan: kom maar, je zit nog niet aan je tax van deze week hoor 😉. Dat relativeert dan lekker….en dan huil en lach ik soms tegelijk.
Dat maakt het deze reis een stuk draaglijker. Ik vecht niet….ik laat het er maar gewoon zijn. En dat helpt.
Ik had het mezelf gegund dat ik de eerste zwangerschap beter geweten had dat het okee was. Dat ik meer herkenning had gevoeld.
Dus dat gun ik vooral alle anderen! Door het delen van mijn verhaal….en zeker door jouw bijdrage Marloes! Zo fijn dat je het open deelt. Het is er nu eenmaal….en we voelen ons niet altijd mentaal sterk en gezond.
En dan nog even een shout out maar mezelf….ik doe het best goed deze reis 😉🥰.
Ook voor mij heeeeeel herkenbaar hoor Marloes. Maar ook hier de stemmingswisselingen wat verband houdt met mijn overgang. Dan weer even vrolijk, maar zo heel geregeld huilbuien. Het liefst in bed blijven liggen met een deken over mijn hoofd en denken; “please laat me met rust”!
Lang leven de overgang!😭
Pffffffff…
Hier er vorige week achter gekomen dat ik zwanger ben van een tweeling. Op de echo twee kloppende hartjes gezien. Super leuk natuurlijk maar ook mega spannend. Er komt opeens zoveel op je af. Tel hier de (dubbele)hormonen bij op. Dus wat je beschrijft is wel herkenbaar
Zo herkenbaar! Hier stortte ik in toen onze afwasmachine het begaf en mijn tweede breakdown kwam toen er bij de snackbar iets fout ging met mijn bestelling. Hormonen zijn een bitch! 🙂
Hoi Marloes,
Hier ook heel herkenbaar, zeker nu ik zwanger ben.
Bedankt voor al je openheid en het doorbreken van zoveel taboes!
Je maakt alles op een heerlijke nuchtere en mooie manier bespreekbaar. Laten we daar met zijn allen een voorbeeld aan nemen.
Toen ik je blog vanmorgen las dacht ik, oei nee helemaal niet herkenbaar van mijn eerste zwangerschap. Maar nu ben ik zwanger van de tweede, heb ik rotslecht geslapen door verkoudheid en verstopte neus en ben ik vanmorgen met de fiets gevallen toen ik dochter naar school had gebracht. Hele knie die open ligt en kin die ook open ligt. Ja ik ben daar beginnen huilen als een klein kind en voel me nu ook even alsof de hele dag verpest is en men humeur diep onder nul zit 😅. Dus ja, nu plots wel herkenbaar 🤣
Zo herkenbaar 🙂 moest een keer huilen omdat er een glazenwasser kwam vragen of wij nog een glazenwasser nodig hadden. Toen moest ik huilen omdat we er geen eentje nodig hadden en dat vond ik zo zielig voor ‘m 😅
😂
Prachtig omschreven marloes!
Ik begrijp je helemaal.
Vind het erg mooi hoe open je hierover bent en je bent wel heel 1 op dat moment geweest met je gevoel. Je voelde je gewoon bleh, alles zat gewoon even tegen en dan als klap op de vuurpijl zeg je ook nog; ik wil niet zeuren. Lieverd je zeurt niet en het zijn hele normale emotie’s.
Laat het gewoon even bleh zijn zodat je je weer sneller oke genoeg voelt.
Jij bent zo’n topper 😍
Ik moest bij elk dingetje dat je opnoemde een beetje harder grinniken en ik weet zeker dat je er later zelf ook om kunt lachen als je je eigen verhaal terugleest. En verder, ja, heel herkenbaar allemaal. 😀
Lieve Marloes!
Zo herkenbaar! Ik heb tijdens mijn eerste zwangerschap ook zulke momenten gehad. Tijdens mijn tweede zwangerschap was ik zwanger van een tweeling en toen was het dubbel zo erg! Nu kan ik er om lachen….maar destijds absoluut niet!
Huilen bij elke ” merci” reclame…zo erg was het.
Tijdens de kraamweek was het hek van de dam….ik dacht dat kraamtranen niet bestonden, maar daar ben ik toch van teruggekomen ;). Tranen met tuiten gehuild . Aan de ene kant omdat ik zo blij was met m’n dochters en aan de andere kant omdat het zo overweldigend was allemaal…; een dochter van 1 jaar en 4 maanden en twee baby’s erbij….
Lekker even een ” off” dag hebben hoort erbij! Ook als je straks moeder bent. Ik heb deze dagen nog regelmatig.Mijn dochters zijn inmiddels 9 en 8 jaar oud en het komt uiteindelijk allemaal goed! En nu word ik naast mijn man, ook nog eens door mij dochters getroost ;).
Dikke knuffel!!
Liefs Madieke
Awgh sterkte!
Powervrouw!
De 1e huil bui kwam toen ik een boete kreeg ik was 5 min te laat bij de auto. En toen huilend mijn vriend op gebeld. En gerustgesteld zelf niet wetende dat ik al 5 weken zwanger was. Volgende dag een test gedaan en ja hoor de hormonen zijn begonnen.
Nu 18 weken zwanger en ik heb denk ik al 10 x in de mental break down gezeten. Huilen huilen huilen en eigenlijk niet helemaal weten waarom je zo verdrietig bent. Ik heb zwangerschap hg: heel kort uitgelegd je moet heel veel overgeven en bent constant misselijk. 3x opgenomen in het ziekenhuis voor uitdroging. En een te laag vitamine d gehalte.
Maar ondanks dat probeer ik toch iedere dag te genieten in kleine dingen als ik bijv toch die dag een kleine wandeling heb kunnen maken, of zelf wat eten kan koken.
En je mag zeker soms zo voelen. De hormonen nemen compleet je emotie over. Geniet van je zwangerschap voor je het weet is dat ook weer voorbij.
Heel veel liefs meliss