Favorieten gezond leven 6
| 5 maart 2020

Ik ben meer introvert dan ik dacht…en dat is OK!

Je kent ze waarschijnlijk wel, van die persoonlijkheidstesten die je moest doen op de middelbare school of tijdens je studie. Er kwam bij mij eigenlijk altijd wel uit dat ik grotendeels een extravert persoon was. Achteraf denk ik dat ik (bewust of onbewust) bij het beantwoorden van de vragen nooit 100% eerlijk ben geweest…

‘Stoer’

Vooral tijdens mijn middelbare school tijd, keek best wel op tegen mensen die altijd aan het woord waren en de leiding namen. Dat wilde ik stiekem ook wel, maar daar stond ik niet sterk genoeg voor in mijn schoenen. Mijn hele leven ben ik al bezig met ‘wat anderen van mij denken’. Inmiddels heb ik dat gevoel vaak heel goed onder controle…maar in die tijd ZEKER nog niet. Ik wilde ‘er’ heel graag bij horen en deed daar dan ook mijn best voor. Ik durfde niet zo goed toe te geven dat ik ABSOLUUT niet te laat in de les wilde komen, dat ik niet tevreden ben met een 6 als cijfer en ik wilde heel graag gezien worden als extravert persoon. In mijn ogen was dat stoer ofzo.

Ik geloof ook oprecht dat ik mijzelf in die tijd zo zag…

Extravert zijn is goed?

Extraverte mensen daar keek ik tegenop. In mijn ogen waren zij een soort van ‘beter’ dan de stille introverte mensen. Uiteraard kan ik er niet verder naast hebben gezeten…maar hey…spaar mijn 15-jarige ik ;). De meeste van mijn vriendinnen in die tijd waren ook heel extravert, dat vond ik mega interessant. Ik heb zulke gave dingen met ze beleefd, feestjes, toffe avondjes samen, super gezellige tripjes en ga zo maar door.

Heel langzaam begon ik echter te beseffen dat ik een feestje op z’n tijd best leuk vind, maar dat het gewoon écht niet elke week van mijn hoeft. Dat ik alleen thuis zijn stiekem ook wel heel erg fijn vind. Sterker nog, dat ik dat vaak eigenlijk liever doe dan naar een feestje gaan.

Hoe mensen mij zien…

Ik denk dat als je mij niet zo goed zou kennen, je best zou kunnen denken dat ik een extravert persoon ben. In mijn baan sta ik volop in de belangstelling door mijn blog, YouTube kanaal en door het geven van groepslessen. Ik durf wel te zeggen dat mijn sociale vaardigheden best aanwezig zijn, dat ik mijn zegje durf te doen in groepen, dat ik presentaties geven geweldig vind en dat ik vrij makkelijk sociale contacten kan maken als ik dat wil.

Ook in grote groepen kan ik me heel goed staande houden. Wat veel mensen echter niet weten, is dat dit me bakken vol energie kost. Na een cursusdag ben ik kapot en ook een verjaardagsfeestje met heel veel onbekende mensen om me heen is totaal niet mijn ding. Ik ga wel als de jarige heel belangrijk voor me is, maar anders sla ik met alle liefde af.

Jarenlang vond ik dit maar gek van mezelf. Iedereen vindt feestjes toch leuk!?

Toch meer introvert!?

Pas de laatste jaren realiseer ik me dat ik gewoon VEEL introverter ben dan dat ik mezelf altijd heb gerealiseerd. Ik mag dan graag in de belangstelling staan, maar die dingen doe ik wél het liefst alleen. Filmen en bloggen doe ik alleen, ik werk alleen en tijdens mijn groepslessen bepaal ik alleen wat we gaan doen. Met één iemand samenwerken gaat me ook nog best goed af hoor…maar zodra er een groep bij komt kijken sla ik een beetje dicht. Vooral als er dominante persoonlijkheden in de groep aanwezig zijn, houd ik me liever op de achtergrond.

Als je me goed kent dan weet je dat ik pas ECHT oplaad als ik alleen thuis ben. Of hooguit met één iemand om me heen die heel dicht bij me staat. Als je me goed kent dan weet je dat ik de oren van je kop kan kletsen…maar dat ik ook veel periodes heb waarin ik een stuk stiller ben.

Tijd met vriendinnen doorbrengen vind ik heerlijk! Maar ik heb er maar een paar. Heel bewust, omdat ik helemaal gek wordt van veel afspraken in mijn agenda. Ik verdeel mijn tijd onder mensen die ik ECHT heel leuk vind en heb geen behoefte aan afspraken met vage kennissen. Bij mijn echte vriendinnen kan ik mezelf zijn, ook als ik die dag wat stiller ben. Sociale dingen vind ik leuk, maar niet teveel, want ook dat soort dingen kosten me energie.

Halve marathon training

Ik ben ok!

Mijn 14-jarige zelf had dit nooit ingezien. Toen wilde ik me op een bepaalde manier gedragen. Nu besef ik me gelukkig al een paar jaar dat ik mezelf niet anders hoef voor te doen dan ik ben. Introvert zijn is prima! Graag alleen zijn is ook helemaal ok. Niet iedereen hoeft dat te begrijpen of leuk te vinden, als IK er maar volledig achter sta. Het is mijn leven, waarin ik het plezierig moet hebben. Wat anderen daarvan vinden, maakt echt geen donder uit.

Inmiddels kan ik met volle overtuiging zeggen: ook al lijk is soms nog zo extravert… ik weet HEEL zeker dat er een heel groot introvert deel in mij zit. And I love it ♥.

**Even een sidenote: het lijkt nu misschien alsof ik grote issues met dit onderwerp heb gehad. Dat is niet zo, maar ik wilde het wel delen omdat ik zeker weet dat er mensen zijn die dit zullen herkennen**

Groetjes, Marloes

Ben jij extravert? Of introvert?

14 reacties

  1. Hoi Marloes, ik herken dit zo! Heb het ook al vaker aan mijzelf erkent hoor. Ik vind het nu ook niet meer zo erg. Ik heb er wel langer over gedaan dan jij om er achter te komen. Die vermoeidheid na een feestje, zo herkenbaar. Stoer was toen idd de drijfveer en dat hoeft nu niet meer, jezelf zijn is veel belangrijker. Ik denk wel dat het mij mentaal sterker heeft gemaakt. Ik voel het als een stapje terug en meer in mijzelf gekeerd maar begrijp me niet verkeerd, het voelt heerlijk!

  2. Wat een mooi open stukje 🙂 Het is wel grappig want ik heb het idee dat zoveel mensen op social media zichzelf juist als ‘introvert’ labellen. Of dat extravertie als oppervlakkig wordt gezien.
    Oh en ik kende ook zeker op school wel van die ‘stoere’ mensen die zich zogenaamd geen zorgen maken over cijfers maar wel stiekem keihard aan het blokken waren voor elke toets 😀
    Ik zie mezelf niet echt als introvert of extravert. Ik kan makkelijk contact maken met vreemden, maar ik heb niet veel vrienden. Ik zit graag alleen thuis, maar ik vind het ook fijn om met mensen te praten. Het is toch meer een spectrum dan een zwart-wit situatie denk ik 🙂

  3. Me too! Was als peuter en kleuter introvert. Nu, 50 jaar later, verlaat ik feestjes en etentjes waar ik zogenaamd niet aan onderuit kan, als eerste en maak op voorhand statement voor mezelf wanneer ik ga vertrekken. Rust kan zo zalig zijn !

  4. Hoi Marloes!

    Wat een leuk stukje , ik herken er vooral mijn dochter in. Ze is nu 14 jaar, en heeft hetzelfde als jij. Ze heeft een paar vriendinnen, en houdt niet van grote groepen en vindt een gala of feestje wel leuk, maar zeker niet elke week. Het enige verschil met jou is dat zij het totaal niet erg vind, en ook niet opkijkt tegen anderen. Ze heeft, zoals ze zelf zegt, niks met die popi jopi’s die altijd het hoogste woord hebben. Ze wil zichzelf kunnen zijn. Ik maak me dan wel eens zorgen, omdat ze niet vaak naar feestjes gaat en ook graag alleen is. Komt denk ik vooral omdat ik vanuit mezelf redeneer. Jouw artikel is daarom verhelderend. Als ze net zo gelukkig, leuk als jij wordt dan hoef ik me geen zorgen te maken😉.

  5. Oh zo herkenbaar…. De tekst lijkt wel door mezelf geschreven te zijn.
    Op mijn werk heb ik een gans team van huishoudhulpen onder me. Dinsdag was het vergadering en moet ik dus ook een tijd het woord voeren voor een grote groep.
    Ik kijk hier dan even tegenaan, op de moment zelf gaat het me altijd wel enorm vlot af. Maar achteraf ben ik zooooo immens moe.
    Als het ware volledig leeggezogen door alle aandacht.

    Maar zelf ben ik wel een heel sociale persoon. Vreemd toch dat je toch ook de beide kan zijn? 🙂

  6. Zo herkenbaar – ik ben ook introvert. Kijk ontzettend de kat uit de boom als ik met vreemde nieuwe mensen ben. Ik zeg dan vaak heel weinig. Maar leer je me beter kennen en laat ik je toe tot in mijn leven, dan kan ik heel goed praten, discussieren en lol hebben.
    Mijn vriend is extraverter dan mij en gaat veel meer naar sociale gelegenheden. Hij krijgt er energie van. Voor mij dus totaal het omgekeerde. Ik vind het superleuk om met hem mee te gaan, maar mij kost het veel energie en wordt dan ook snel moe. Alleen zijn en een weekend geen sociale dingen doen, laad mij weer op. Soms voel ik me wel eens schuldig waarom ik niks zeg, maar ben langzaam aan het accepteren dat dit is zoals ik ben en daarmee dus ook gelukkig ben. En niets zeggen wil absoluut niet zeggen dat ik me eigen niet vermaak. Luisteren is dan ook 1 van mijn sterke punten.
    Ook ik heb weinig vriendinnen, omdat ik het niet kan opbrengen om altijd af te spreken. Op een feestje vind ik het ook altijd heerlijk als er gedanst wordt bijvoorbeeld. Je hoeft niets te zeggen en toch heb je de grootste lol.

  7. Fijn geschreven. Ik las het boek ‘Ik moet nog even kijken of ik kan’ en het was zó herkenbaar! Toen ik opgroeide was extravert (helaas) de norm. Mooi dat dat veranderd.

    1. Dit boek heb ik ook met veel plezier (en herkenning!) gelezen. Ik had altijd een beetje moeite met mijn introvertheid, maar ben er de laatste tijd juist dankbaar voor en kan er nu anders over denken. Introverten kunnen heel goed luisteren en ‘we’ zijn zeker niet saai.

      Mooi dat je ook over dit onderwerp een artikel schrijft Marloes!

  8. Hoi Marlous,

    Zo herkenbaar, fijn om te lezen. Zo van ik ben echt niet de enige. Ik zie vaak enorm op tegen feestjes. Maar ben ik dan geweest, viel het achteraf vaak heel erg mee en vond ik het ook vaak leuk maar kost idd wel heel veel energie!

  9. Mooi stukje….
    En deels herkenbaar…
    Ik ben juf en heb ook een tijd gewerkt als onderwijsadviseur. Toen gaf ik cursussen aan leerkrachten, nu sta ik weer zelf voor de groep. In mijn vak vind ik aandacht prima en vind ik het leuk om met collega’s op te trekken. Ik denk omdat we inhoudelijk de drive delen om voor kinderen het verschil te maken.
    Maar persoonlijk… Heb ik nooit van groepen mensen gehouden. Ik ben dan vrij stil…vooral in nieuwe omgevingen en wordt dam door anderen gezien als afstandelijk… Misschien zelfs onaardig.

    Gelukkig hou ik van mezelf en m’n gezin….en van m’n werk…..vrienden heb ik niet. Ik merk dat ik vooral vaak moeite heb dat anderen oordelend zijn….omdat mijn man en ik andere keuzes maken dan anderen….dat ik een fulltime werkende mama ben en hij fulltime papa Is blijkbaar reden tot geklets….en dat heb ik in mijn leven te vaak meegemaakt. Ik ben wat vrienden verloren en het Is prima zo.

    Ik ben denk ik nog niet de ruim-denkende vriendin tegen gekomen…

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Elke dag bruisen van de energie en met liefde in de spiegel kijken.

@INSTAGRAM Join on the gram