De meeste artikelen op optimavita.nl gaan over gezond leven. Af en toe maak ik echter een persoonlijk uitstapje. Dit keer is dat uitstapje wel héél persoonlijk. Ik ga je namelijk vertellen hoe ik ineens het gevoel kreeg dat ik moeder zou willen worden als ons dat gegeven is, terwijl ik daar jarenlang over getwijfeld had.
Ik was 28…
Begin 2014 was ik 28 toen mijn relatie van ruim 9 jaar uit ging. We hadden het (gelukkig!) nog nooit serieus over kinderen gehad, maar ineens was ik dus weer single. Al snel voelde ik een beetje paniek in me opkomen. Hoe moest ik in hemelsnaam een leuke nieuwe vent gaan vinden? Op je 28e ontmoet je aanzienlijk minder mensen dan op je 18e. Ik had een vaste werkplek, studeerde niet meer en mijn uitgaans-drang was ook niet meer zoals het ooit was. Op dit moment dacht ik wel een kinderwens te hebben, maar achteraf denk ik dat het meer een soort paniek was. Hoe moest ik binnen een paar jaar zo’n goede relatie opbouwen dat ik klaar was om met die man aan kinderen te beginnen??? Het leek onmogelijk!
Niet veel later ontmoette ik Sven
Mijn angst bleek volledig ongegrond. Slechts een paar maanden later kwam ik in contact met Sven, hij sportte op de sportschool waar ik werkte. We hadden veel leuke gesprekken en de vlindertjes begonnen bij mij al snel te fladderen. Hij kwam echter net uit een relatie en zag het niet zitten om direct in de volgende de stappen. Achteraf is dat denk ik heel goed voor mij geweest, want zo had ik ook wat tijd om helemaal mezelf weer te kunnen vinden.
In 2015 kregen we een relatie. Dolgelukkig waren we met elkaar. We hadden het echter beiden onwijs druk. Ik met mijn bedrijf (Optima Vita!), waar ik keihard voor werkte maar nog niet zo veel mee verdiende. Hij had destijds ambities om als golfer zijn brood te gaan verdienen en speelde internationaal wedstrijden waardoor hij regelmatig een paar weken weg was. Ik woonde in een klein huur-appartement in Groningen, met 1 slaapkamer, een woonkamer en een keuken.
Gesprekken over kinderen
Eigenlijk al heel snel praatten Sven en ik over onze eventuele kinderwens. Voor hem was hij er op dat moment totaal niet. Ik twijfelde heel erg, het was voor mij een beetje 50/50. Dat we er op dat moment nog niet klaar voor waren, was voor ons beiden echter helemaal duidelijk! We besloten het gewoon nog even compleet naast ons neer te leggen.
De tijd dringt…
Ik denk al vanaf mijn 30e (nu 5 jaar geleden!) begon het een beetje te knagen. Het was toch eigenlijk wel echt tijd om aan kinderen te beginnen voor mijn gevoel. Ik was er echter nog totaal niet klaar voor! Sven en ik hadden het zo leuk met z’n tweetjes, we hadden het beiden onwijs druk, financieel waren we nog niet echt stabiel en het huisje waar we woonden was véél te klein. Daarnaast beangstigde het idee van een kind me. Je bent dan zo weinig flexibel. Iets simpels als samen sporten leek dan ineens onmogelijk.
Ik voelde me zo raar! Al mijn leeftijdsgenoten hadden voor mijn gevoel al een besluit genomen, of hadden zelfs al jaren kinderen. Waarom wist ik het dan niet?? In mijn hoofd was toen de leeftijd van 34 een beetje de grens. Dan wilde ik toch wel écht een besluit hebben genomen en stiekem bij voorkeur ons eerste kind al hebben. Sven stelde me gerust, in 4 jaar kon veel veranderen. Misschien waren we er dan ineens helemaal uit. Een van mijn vriendinnen vertelde hoe een kinderwens bij haar ineens was opgekomen, ze dacht dat dat bij mij ook wel zou gebeuren.
Ik geloofde daar toen helemaal niets van. Aan kinderen beginnen leek me doodeng en ik had het gevoel er nooit klaar voor te gaan zijn. Ik probeerde het naast me neer te leggen. Een leven zonder kinderen zou immers ook heel mooi zijn!? Stiekem bleef het echter jaren aan me knagen. Waarom kon ik niet gewoon ‘ja!’ of ‘nee!’ voelen?
Hoe het tóch veranderde…
Toch kreeg mijn vriendin gelijk. Eind 2018 (ik was toen 33) begon het ineens te kriebelen. Ik vond kinderen van mijn vriendinnen ineens nóg schattiger, fantaseerde over een eigen kindje en zag ineens niet zo veel problemen meer. Met een schok realiseerde ik me dat ik me er klaar voor voelde!
Dit had volgens mij alles te maken met het feit dat mijn leven stabieler werd. Mijn bedrijf liep een stuk beter, ik verdiende meer en mijn relatie met Sven stond als een huis. Ik hoefde iets minder hard te werken, waardoor ik ruimte in mijn hoofd kreeg voor andere dingen.
Aan Sven vertellen
Ik weet het nog heel goed. In de auto op weg naar Svens ouders, vertelde ik hem voorzichtig wat ik voelde. Hij had het al wel een beetje door. Wel gaf hij heel eerlijk aan dat hij er nog niet klaar voor was…en ook niet 100% zeker wist of hij dat ooit ging worden. Natuurlijk vond ik dat lastig om te horen, maar ik besloot wel dat ik Sven hoe dan ook in mijn leven wilde. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik een paar angstige gesprekken met vriendinnen heb gevoerd: wat als hij uiteindelijk écht geen kinderen wilde?? Na een tijdje besloot ik dit naast me neer te leggen. Ik was hoe dan ook super blij met mijn relatie en had vertrouwen dat het ook bij hem wel zou komen. Hij was nu nog zo druk met opbouwen van zijn werk en voltooien van zijn opleiding, logisch dat hij er nog niet klaar voor was.
Eind 2019…
Ineens was het daar. In een van de vele gesprekken die we hebben gehad over dit onderwerp, vertelde Sven dat ook hij ons met een kindje voor zich zag als het ons gegund zou zijn. Ik was natuurlijk dolgelukkig! We besloten samen dat ik rond april 2020 zou stoppen met de pil. Sven zou dan namelijk zijn opleiding bijna hebben afgerond.
Toen we in januari 2020 samen in bad zaten, sprak ik mijn volgende angst uit: misschien duurde het nog wel héél lang doordat de pil uit mijn lichaam zou zijn. Sven antwoordde toen naar mijn verbazing: weet je wat? We gaan er nu al voor! Natuurlijk stopte ik direct met de pil en vanaf dat moment wisten we het:
Als het ons gegund mag zijn…zouden we héél graag papa en mama willen worden ♥. Een kind voor mijn 34e is het niet geworden, maar dat is helemaal prima! Ik ben heel blij dat als het ons gegeven is…we er voor de volle 100% klaar voor zijn.
Wat ik met mijn verhaal vooral wil bereiken, is mensen herkenbaarheid geven. Ik voelde me zo lang de enige op de wereld die geen keuze kon maken. Wat ik je wil zeggen is: het komt hoe dan ook goed! Er is geen goede of foute beslissing en je krijgt hoe dan ook een prachtig leven.
Groetjes, Marloes
Vond je het leuk, zo’n persoonlijk verhaal? Ik zou dit bijvoorbeeld nog eens kunnen doen over onze weg naar de eerste zwangerschap toe. Zou je dat leuk vinden?
Wat een persoonlijk en kwetsbaar verhaal! Ik vind het mooi om te lezen en ik denk zeker dat het voor veel mensen herkenbaar zal zijn en dus heel waardevol!
Ik gun het jullie van harte om ouders te worden!
Wat mooi en lief geschreven. Dankje voor het delen!
Voor mezelf herkenbaar….ik volg je nu al bijna 8 jaar. Ook ik had toen nog geen echte kinderwens….ik wist dat ik geen overtuigende ja had….dus dan geen kinderen. Ik genoot van samenzijn met m’n man en ik vind m’n werk gewoon heel leuk. En het is voor mij lastig om parttime te gaan werken. Ik vind dat ik geen goede juf kan zijn als ik er maar 3 dagen voor de kinderen ben. Zeker niet bij de doelgroep waar ik werk.
Tja….mijn man had juist altijd al een sterke kinderwens, alleen hij had geen haast. Gelukkig maar.
Pas 3 jaar geleden…ik was 35….en we hadden ons huis gekocht….toen wist ik dat ik het toch wel aandurfde. Mijn man was namelijk bereid om thuis te blijven en ik werk fulltime. Erg ongewoon, voor ons echt perfect! Het is ons gegund om een prachtige dochter te hebben. Inmiddels ben ik 38 en dromen we van een broertje of zusje. Hopelijk mag dat nog na 2 miskramen.
Ik heb, ondanks de leeftijd, geen spijt van het wachten. En ook al dringt de tijd nu…ik was er eerder gewoon niet klaar voor.
Het lastigste vond ik dat ik er wel eens opmerkingen over kreeg…of van die subtiele steekjes….soms heel pijnlijk. Want het is best een worsteling geweest omdat mijn man wel zo graag kinderen wilde.
Mooi om te delen…jij hebt er in je eerdere vlogs of artikelen of reacties ook wel eens heel kort aandacht aan besteed en het heeft mij ook toen goed gedaan om te weten dat ik niet alleen was. Toitoi aan iedereen die worstelt….bij mij kwam het moment dat ik het zeker wist, echt. 💚🍀💚
Dankjewel voor je oprechte verhaal dat overduidelijk uit de grond van je hart komt. Ik ben zelf 28 en herken mij hier compleet in. Toen ik de titel zag dacht ik: ojee wat krijg ik nu te lezen? Maar ik denk dat dat de angst voor herkenning was. Ook net uit een relatie en eindelijk op een punt in mijn leven dat ik heel blij ben mij mijzelf. Maar wat nu als ik nooit zeker weet of ik een kindje zou willen en als ik de juiste persoon niet tegenkom? Gelukkig voel ik mij ook heel sterk verbonden met mijzelf en zijn dit meer tijdelijke gedachten. Het komt vanzelf goed en jouw verhaal sterkt mij in die gedachte. Dankjewel Marloes!
Hoi,
Ik had het precies hetzelfde. Voordat we er aan toe waren was ik 35. Ik heb 2 miskramen gehad en ben nu bijna 15 weken zwanger. En ik heb geen spijt dat ik later ben begonnen. En of we 1 kindje krijgen of misschien 2 dat zien we nog wel. Eerst maar van deze genieten.
Zó herkenbaar! Ik ben op mijn 28e gescheiden en ben nu 33.
Ik heb nu 6 maanden een vriend, nog veel te kort om aan kinderen te beginnen.
Het gevoel wat je omschrijft herken ik zo enorm. De angst, de twijfel, het niet zeker weten.
Mijn zusje wist het ook niet zeker en is nu een super happy moeder van 2 geweldige kinderen. Ik ben benieuwd wat de toekomst ons brengt. Eerst de basis opbouwen samen met mijn nieuwe lieve vriend.
Prachtig en eerlijk! Jullie zouden fantastische ouders zijn! Dat het soms niet gaat in het leven, zoals je verwacht hoort erbij. Jij bent straks een moeder met zoveel ervaring. Komt echt goed!
Ben zelf 38 en voor het eerst zwanger. Had het zo graag eerder gewild maar kwam mijn partner gewoon later tegen. En nu… is de tijd rijp. ❤
Eerst lukte het helemaal niet maar door ovulatietesten was het na een aantal maanden toch raak.
Jullie gaan het zo goed doen en alles komt op zijn tijd!
Heel mooi om te lezen zo’n persoonlijk verhaal.
Ik dacht in mijn vorige relatie dat ik wel zonder kinderen zou kunnen omdat mijn toenmalige partner het niet wilde. Tot mijn moeder 2 jaar geleden van de ene op de andere dag overleed. Opeens raakte ik in paniek. Ik had zo’n mooi gezinsleven meegemaakt als jeugd en begon te verlangen naar een eigen gezin. Ik nam ontslag van mn stressvolle baan, toen eindigde mn relatie, daardoor had ik ook geen woning meer en trok bij mn vader in.
2 maanden na de relatiebreuk dacht ik ik ga weer eens oefenen met flirten in mn eentje op zo’n singlesborrel, maar ik neem nooit meer genoegen met iemand die geen kinderen wil. Op die borrel kwam ik een hele leuke vrolijke jongen tegen die zijn toekomst hetzelfde zag. Een jaar nadat hij mij verkering vroeg trouwden we, dat is nu 5 maanden geleden en over 4 maanden krijgen we een kindje. Soms groeien uit de diepste dalen de mooiste dingen doordat we besluiten dingen anders te gaan doen.
Mooie verhalen. Heel goed dat je er open over bent. Vroeger was het niet normaal er over te praten en als je ging trouwen dan vroegen mensen soms al na 1 jaar of het niet lukte met kinderen, of je ze wilde was geen optie. Dat we als nederland bekent staan dat we laat kinderen krijgen betekent volgens mij dat er goed over nagedacht wordt. Mijn zoon en zijn vriendin willen geen kinderen beiden om verschillende redenen. Ik heb er heel gewoon naar gevraagd en gezegd dat het niet aan “ons” (fam. ,vrienden bekenden) is. Ik respecteer en accepteer hun beslissing. Het is ieders eigen verantwoordelijkheid! Ik vind het belangrijk dat mensen gelukkig zijn dan komt het beste in je naar boven en daarmee creëer je een gezondere en gelukkiger omgeving.
Ik ben overigens heel blij met mijn 3 kleinkinderen van onze dochter.
Volgens mij creëer je geluk door het toe te laten en vooral open te zijn. Geven en nemen op de juiste momenten.
Liefs Conny.
Ik en mijn man kennen elkaar al bijna 14 jaar, waarvan nu 5 jaar getrouwd. We waren 16 en 21 toen wij verkering kregen. Onwijs veel leuke dingen gedaan qua vakanties en festivals enz. Toen we 7 jaar samen waren hebben we ons huis gekocht en weer 2 jaar later zijn we getrouwd. Ondertussen waren we 25 en 30… Wij hebben tot een jaar of 4 geleden gezegd dat wij kinderen geen toevoeging vonden aan ons geluk, wij hadden het zo goed met ons 2e. Totdat mijn beste vriendin een dochtertje kreeg… Toch wel schattig… Toen werden er meer vrienden om ons heen ouders en merkte ik dat ik een beetje jaloers werd op zwangere vrouwen.. BAM! Opeens was die kinderwens daar, mijn man twijfelde nog even. Toen besloten we er voor te gaan en een half jaar later had ik een positieve zwangerschapstest, ik was toen 27.
Nu is onze zoon bijna 2 en hopen we snel weereen positieve test te hebben voor een broertje of zusje☺️☺️
Heel mooi verhaal! Dank je wel om dit te delen! Het geeft veel herkenning, ikzelf ben nu 31 en zit volgens mij in een gelijkaardige fase als jij ‘toen’. Daarnaast erger ik me kapot aan mensen in mijn omgeving die vragen: ‘en wanneer is het aan jullie?’ of ‘jullie zijn de volgende hé!’. Ze beseffen niet hoe knagend dit is en welke grote vragen en dilemma’s er zich in mijn hoofd afspelen…
Nogmaals bedankt Marloes om jullie verhaal te delen! Ik wens jullie het aller aller beste! <3
Zeer herkenbaar! Weet je dat er een actieve facebookpagina is voor Twijfelmoeders/moeders die twijfelen aan hun kinderwens? Heel fijn om je verhaal met lotgenoten te kunnen delen zonder oordeel. Zelf heb ik inmiddels een dochter, maar heb dezelfde fases doorlopen als jij hier beschrijft.
Wat goed dat je dit deelt! En wat een herkenbaar verhaal het zou op een paar verschillende punten mijn verhaal kunnen zijn.
Uiteindelijk afgelopen september moeder mogen worden van een prachtig meisje na een iui traject. Wij zijn altijd naar familie en vrienden heel open geweest over hoe we er over dachten en hoe we erin stonden. Ook toen we het wilde maar het eerst helaas niet mocht lukken. En ik ben er nog steeds blij mee om over alles eerlijk te zijn en het met anderen te delen want dat heeft in moeilijke perioden ontzettend geholpen.
Ik hoop dat jouw verhaal andere ook kan helpen. En ik hoop voor jullie dat het jullie ook gegund mag zijn!
Ik vind het persoonlijk echt een moeilijke beslissing. Ik ben 27 en heb nu 3 jaar een relatie. Mijn vriend wil wel graag kinderen (over een paar jaar) maar ik weet het gewoon niet. Aan de ene kant lijkt het me leuk en andere kant hoeft het voor mij ook niet en zou ik in plaats daarvan graag pleegouder worden. Ik verneem in mijn omgeving en bij mijn vrienden dat zei zeker wel kinderen willen en dat dit eigenlijk ook van mij (als jonge vrouw) verwacht wordt. Ik vind het ook lastig om te weten of ik wel kinderen omdat het ‘zo hoort’ of dat ik het echt wil. Voor nu hebben we die beslissing een paar jaar voor ons uitgeschoven, dus ik hoop dat het moment dat ik het opeens weet in de komende jaren nog komt.
Wat een persoonlijk verhaal en zeer herkenbaar. Ik ben er lang van overtuigd geweest dat ik geen kinderwens had. In 2013 ontmoette ik mijn huidige man, hij had wel een kinderwens maar accepteerde mijn keuze. Toen werd ik 30 en begon het toch te knagen. We zijn ervoor gegaan en hebben nu een prachtige dochter van 3. Dan komt er weer een periode van twijfel en vragen, gaan we voor een tweede? We zijn er nog niet uit… maar ik vertrouw erop dat wij er samen uit komen. Wat ook de beslissing wordt.
Ik hoop voor je dat wens word vervult.
Heel mooi verhaal en goed geschreven! ❤️
Wat een mooi en persoonlijk verhaal. Ik hoop zo dat het jullie gegund is
Wat heb je dit mooi verwoord! Het is erg herkenbaar. Ergens voel ik dat de tijd tikt en heb ik allerlei overwegingen waarom je maar beter eerder kunt beginnen dan later, maar ergens mist dat oergevoel… Maar misschien komt het dus nog 🙏🏼
Hi Marloes,
Wat fijn dat je dit met ons wil delen. Heel herkenbaar verhaal. Ik ben nu zelf 29 jaar, heb een vriend met een grote kinderwens maar zit zelf met een enorme twijfel. “Er is geen goede of foute beslissing en je krijgt hoe dan ook een prachtig leven” – prachtige zin, dit had ik echt even nodig ❤️
Toen ik 25 jaar was wist ik ook niet of ik ooit wel kinderen wilde, ik vond het geweldig om tante te zijn maar het leek me heel moeilijk om de totale verantwoordelijkheid over een kind te hebben en 24 uur per dag moeder te zijn. Maar 10 jaar later wilde ik het wel. Inmiddels zijn we nog weer ruim tien jaar verder en heb ik twee kinderen (en tussen hen in twee miskramen) gekregen samen met mijn man. Een kind in je buik dragen, een bevalling doormaken – het is zó verbijsterend bijzonder. Het is een groot wonder, wat je zomaar mag meemaken. En dan die ontwikkeling van kinderen, al die fases die ze doormaken, het is allemaal geweldig. En ja, ook zwaar hoor. Ik vond mijn zwangerschappen zwaar, ik vond borstvoeding geven pittig, ik vond het slaaptekort in het eerste jaar loodzwaar, en bij het opvoeden zit je soms met je handen in het haar en je kunt ze soms achter het behang plakken. Maar je kinderen, daar hou je zo krankzinnig veel van. Het zijn zulke heerlijke mensen, met hun eigen humor, hun eigen eigenaardigheidjes en je kent ze zo verschrikkelijk goed. Ik vind het een enorm voorrecht om moeder te zijn en gun het je (jullie) van harte om dit ook allemaal te gaan meemaken. Ik hoop dat het jullie gegeven zal zijn om kinderen te krijgen, jullie zullen vast hele lieve ouders zijn.
Wat een mooi verhaal! En zo herkenbaar. Het is de belangrijkste keuze die je maakt in je leven! Ten opzichte van mijn vriendinnen ben ik hartstikke laat, de meesten zijn al jaren moeder. Maar ik twijfelde ook en ik genoot ontzettend van ons leven samen. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat we zonder kind niet compleet waren. Op een gegeven moment ging het echter toch kriebelen en leek het iets heel moois, de mooiste toevoeging aan ons al prachtige leven. Het heeft even geduurd voor ze er was maar nu onze dochter een half jaar oud is, zijn al mijn twijfels over moeder worden weg. Het is prachtig! Ons leven was compleet met z’n tweeën maar is nog completer met z’n drieën. Ik hoop ontzettend dat het jullie ook gegund is!!
Wat ik heel moeilijk vind is dat mensen plannen, dus zo van, als het voor mij kan zou ik kinderen willen. Gelukkig hebben wij nooit die gedachten gehad of we er klaar voor zijn. In 2004 zijn we getrouwd na een verkeringstijd van bijna 1,5. Na bijna 16 jaar mogen we 5 prachtige dochters hebben in de leeftijd van 4-15. De laatste twee is werkelijk een wonder omdat mij man na onze derde dochter kanker kreeg en 9 maanden chemo heeft gegaan. Kans op meer kinderen zou er niet in zitten. Maar dat hebben we naast ons neer kunnen leggen omdat het zijn gezondheid hoger stond op dat moment. Maar wonder boven wonder kregen we er nog twee dochters bij. Verder geniet ik er erg van, al heb ik mijn betaalde werk opgegeven, je krijgt er zoveel voor terug. Er staat er Een boven die kinderen kan geven maar het zal op Zijn tijd zijn. Gelukkig ligt alles in de handen van God die leven kan geven. Daarom hoop ik ook dat je er voor zult bidden.
Wat super fijn dit te lezen zeg! Het helpt mij zo erg, ik ben nu 29 en wordt dit jaar 30. Mijn vriend en ik zijn nu tien jaar samen en hij heeft altijd al een sterke kinderwens maar ik kan geen ja of nee zeggen, ik voel me zo alleen in dit gevoel. Iedereen van onze vrienden hebben kinderen en zijn zo duidelijk in hun keuze en .. ik weet het gewoon niet. Ik vind mijn werk fantastisch en ben blij met ons leven zoals hij nu is, spontaan dingen doen ik zie dat dan veranderen en dat beangstigt mij heel erg. Ik wordt ook gek van alle advertenties die suggereren op basis van leeftijd en geslacht ik nu wel klaar ben voor voortplanting.. pff. Zoveel sociale druk en de angst wordt alleen maar groter. Dankjewel voor het delen, geeft hoop dat het goed komt zonder dat ik mij geforceerd hoef te voelen.
Stoer en kwetsbaar tegelijk dat je dit deelt met ons. Ik werd moeder net voor mij 32e en ruim voor mijn 36e was ik al moeder van 3 kinderen. Beetje tropenjaren, maar zo kan het ook. Voor een kind is er niets fijner dan opgroeien in een gezin waar het gewenst is, geliefd en goed begeleid wordt.
Ik zat eerst in een lange relatie waar ik zei dat ik geen kinderen wilde. Die relatie liep stuk en kreeg een veel betere relatie. Ik kreeg toen juist veel reacties van: nu met de perfecte partner krijg je misschien wel een kinderwens?! Dat vond ik deels begrijpelijk maar deels ook vervelend om te horen. Zo van: nu kan het nog qua leeftijd.
Maar mijn kinderwens is zeker niet veranderd. Ik vind juist mijn tijd met mijn lieve partner veels te leuk om daar verandering in te brengen! Het wordt zo anders, drukker, minder flexibel met kinderen. Daar heb ik persoonlijk geen voorkeur voor. Voor ons is dit prima.
Wat fijn dat niet dit met je volgers wilt delen Marloes! Knap, omdat het heel persoonlijke informatie is. Ik herken er veel van. Ik was er ook eerder klaar voor dan mijn man en heb ook wel in de stress gezeten, straks wilde hij nooit kinderen! Gelukkig is het goed gekomen. Ik had in mijn hoofd moeder te worden voor of op mijn 30e. Ik ben nu 31 en op dit moment 8 weken zwanger! Dat van de leeftijd heb ik los gelaten, ik ben allang blij dat het na twee jaar proberen gelukt is. Ik gun jou dat ook zo! Ik ben normaal gesproken een stille volger, maar hier wilde ik toch wel even op reageren. Ik hoop met je mee dat het snel mag gaan lukken!
Liefs Danielle
Fijn om te lezen Marloes, herkenbaar om op latere leeftijd nog niet zeker te weten of je wel/geen kinderen wilt. Zelf ben ik nu 34 en ik weet het nog steeds niet, de ‘klapperende eierstokken’ waar ik anderen over hoor, daarvan vraag ik me nog steeds af of ik ze ooit krijg. Mijn man (7 jaar ouder), zou wel graag kinderen willen.
Soms merk ik de opmerkingen ook wel, als je maar iets mankeert (al is het je grote teen 🙈), dan krijg je opmerkingen als ‘ben je zwanger?’ Mijn schoonmoeder heeft zelfs wel eens de vraag gekregen of we geen kinderen kunnen krijgen. Het prettigst vind ik als mensen er op een respectvolle manier naar vragen, zodat ik mijn gedachten erover kan delen.
Echt heel herkenbaar. Ik wilde nooit kinderen totdat ik 30werd en op mijn 33e ging ik wel heel erg twijfelen . Op mijn 33e werd ik prongelijk.zwanger en je wil niet weten hoe blij we waren . Helaas na 5weken kreeg ik een miskraam .dit is nu 15 maanden geleden . Heb het vaak met mijn vriend erover gehad over toch een kindje maar hij blijft maar uitstellen liefst nog even 3jaar ik ben nu al 34 en hij 39 . Uit onze laatste gesprekken merk ik toch wel dat de twijfel van hem meer overgaat naar een nee . Omdat hij toch liever geen verantwoordelijkheid wil . We gaan bijna 8jaar met elkaar . En nu zit ik met shit . Wat nu