Ik vind het leuk om jullie weer eens mee te nemen in mijn sportweek. Ten eerste omdat het al een tijdje geleden is, de vorige stamt namelijk uit september vorig jaar. Bovendien omdat deze week totaal anders ging dan ik hem had gepland. Normaal lees je allemaal enthousiaste verhalen over alles wat ik heb gedaan. Deze week lees je vooral over mijn struggles over ‘niet kunnen sporten’.
We beginnen op maandag 6 februari, een nieuwe week en nieuwe kansen! Ik heb heel veel zin in deze sportweek, want het sporten gaat mega lekker de laatste tijd. Mijn lichaam voelt sterk en fit en ik kan steeds meer gewicht aan bij verschillende oefeningen. Het belooft dus weer een mega effectieve en leuke sportweek te worden…
Maandag 6 februari: Ik doe een buikspierkwartier op de sportschool, tijdens mijn werk als fitnessinstructeur. Verder doe ik niets, want ik heb het druk met werken. In de avond heb ik simpelweg niet zo veel zin meer om te sporten, dat komt vast de rest van de week wel!
Dinsdag 7 februari: Ik geef mijn lessen, een uurtje Zumba en een uurtje Bodypump. Tijdens Zumba voel ik ineens wat steken in mijn buik. Ik doe een beetje rustiger aan. Tussen de lessen door ren ik even snel naar de wc. Ik zal je de details besparen, maar het is me direct duidelijk dat er iets in mijn blaas niet goed is. Ik moet nog een les Bodypump geven dus ik besluit minder gewicht te nemen. Dat gaat eigenlijk vrij goed.
Woensdag 8 februari: Even bellen met de assistent van de huisarts, zij test mijn urine en inderdaad…een blaasontsteking! Ik voel me eigenlijk best goed en heb weinig klachten. Ik krijg wel direct antibiotica die ik aan het einde van de dag ophaal en direct moet gaan slikken. Sporten lijkt me even niet heel verstandig. Bovendien voel ik me ook niet ZO lekker dat ik daar zin in heb.
Donderdag 9 februari: Ik voel me vast snel beter door de antibiotica dacht ik nog. Het tegendeel is echter waar, ik ga me gedurende de dag steeds minder goed voelen. Ik kan gelukkig op het laatste moment nog vervanging regelen voor mijn Bodypump les. Zumba doe ik zelf, want ik wil mensen niet voor niets naar de sportschool laten komen. Ik doe gewoon rustig aan mee, wat best ok gaat. Thuisgekomen ben ik wel kapot en duik direct mijn bed in.
Vrijdag 10 februari: Ik wil ZO graag sporten, maar ik voel me crap. Ik weet dat het niet verstandig is. Ook weet ik dat een paar dagen rust juist heel goed is voor mijn lichaam. Waarom is er dan toch een stemmetje in mijn hoofd die ontzettend baalt dat ik niet kan gaan en die denkt dat al mijn opgebouwde kracht ineens weer verdwenen zal zijn!? Ik moet toch beter weten!?
Zaterdag 11 februari: Ik voel me gelukkig weer een stuk beter. Het stemmetje in mijn hoofd wil natuurlijk direct weer keihard trainen! Alle ‘verloren gains’ weer inhalen. Met veel moeite en wilskracht weet ik ‘hem’ ervan te overtuigen dat het toch echt beter is om rustig aan te doen. Ik ga wel even naar de sportschool, maar sport op een laag tempo.
Zondag 12 februari: Ik overnacht met Sven in een hotel in Castricum. We hebben namelijk de vorige avond een feest van mijn opa en oma in Beverwijk gehad. Vanochten gingen we naar de verjaardag van ons neefje in Leeuwarden. Heen en weer rijden naar Groningen hadden we beiden even geen zin in. Het hotel heeft geen sportschool en we hebben bovendien niet veel tijd en zin om uit te slapen. Eenmaal thuis gekomen is de zin om te sporten ook ver te zoeken. Weer een rustdag dus.
In deze week heb ik dus eigenlijk totaal geen effectieve trainingen gedaan. Alleen maar sportmomenten op een laag pitje. Ik kan nu heel stoer zeggen dat ik dat helemaal prima vond, maar dat is niet zo! Zoals ik al zei weet ik dat het beter is voor mijn lichaam en dat het niet verstandig is om door te gaan. Toch is dat ontzettend moeilijk voor een sportfreak als ik.
Wat ik je mee wil geven, is dat je soms even heel hard je best moet doen om je verstand het te laten winnen van je hart. Ook wil ik je laten zien dat heel veel mensen hier moeite mee hebben. Gelukkig heb je op zulke momenten lieve mensen om je heen die je ‘verplichten’ om rust te nemen. Lieve Sven, Rasheeda en Miriam, dank jullie wel voor jullie steun en lieve woorden.
Groetjes, Marloes
Herken jij deze ‘struggle’? Wat gaat er dan in jouw hoofd om?
Héél herkenbaar! Als ik minder kan sporten door drukte, vind ik dat enorm frustrerend en soms zeg ik zelfs dingen af om te kunnen trainen.
Signalen van mijn lichaam (pijntjes, moe etc.) negeer ik te vaak en dan ga ik tóch. Ik heb hier nog niet helemaal de juiste balans in gevonden….
Tjah….soms zijn we inderdaad minder verstandig dan zou moeten.
Oh bah blaasontsteking is zo vervelend!
Tja, ik heb mijn lesje geleerd toen ik vorig jaar te lang rond bleef rennen met een blessure. Uiteindelijk kon ik langer niet sporten omdat ik niet in het begin de rust had genomen om te healen…Dus ja herkenbaar!
Volgens mij loop je een maandje achter….we zijn februari. tijd gaat snel?
Hhaaha, scherp, zo stom! Ik ga het aanpassen
Ik hoop dat het nu weer wat beter met je gaat. En die rust pakken is heel belangrijk voor je lichaam. Want blaasontsteking is zo naar. En natuurlijk weer langzaam oppakken als je daar aan toe bent. Beterschap!
Lief, dank je!
Ook voor mij heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel herkenbaar, al weet je wel beter je hebt inderdaad het gevoel dat “dat ene weekje” alle, maar dan ook echt alle gains verloren doet laten gaan…ik weet niet of je zoiets af kunt leren, is toch ook een deel van je karakter… 😉
Dat denk ik ook inderdaad!
Hoi Marloes dapper dat je hierover schrijft!
Heel herkenbaar die nare gedachtes.
Het is belangrijk dat je daar tegenin gaat en je niet laat overspoelen door die gedachtes.
Ik vind het erg knap dat het je is gelukt en dat je ook kan toegeven dat het moeilijk, maar belangrijk is.
Ik hoop dat veel mensen op deze manier van jou mogen leren 🙂
Beterschap!
Ohbah, wat balen en pijnlijk! Goed dat je hier ook over schrijft, over het belang van luisteren naar je lichaam. Fijn dat je je weer wat beter voelt en je lekker een nachtje bent weg geweest!
Goed dat je dit laat zien! Want het voelt inderdaad niet fijn maar het is wel zó belangrijk om te doen. Je voelt je niet voor niks zo. Goed voor jezelf blijven zorgen 🙂
Héél herkenbaar. Ik voel me alsof ik ‘mijn plicht verzaakt’ heb als ik niet op het normale tempo doorgesport heb.
Superherkenbaar! Ik heb het deze week; door drukte van husband kan ik niet zoveel sporten als dat ik zou willen omdat ik bij de kids moet blijven. Maar oohhhh wat een onrust geeft me dat, een baalgevoel. Ik heb het sporten echt nodig om ff op te laden en hoofd leeg te maken. Ook stukje eetgestoorde gedachten zitten erbij moet ik eerlijk toegeven. Maar goed,herkenbaar dus.
Ik herken dit ook. Ik will ontzettend graag De draad weer oppakken, maar mijn lijf werkt me constant tegen. Vanaf November al aan het kwakkelen met mijn luchtwegen. Iedere keer als ik weer een beetje opgeknapt was, ben ik weer gaan sporten. Nu heb ik een longontsteking en ben ik aan de prednison en baal ik flink.
Beterschap!, Dat is niet fijn.
Ik zag nog een foutje
We beginnen op maandag 6 januari, een nieuwe week en nieuwe kansen!
Thanks!